We naderen weer het eind van een voor mij heerlijk en zeer druk jaar en dan krijg ik, zoals zo velen, altijd de neiging om even terug te kijken naar wat er zoal gebeurd is. De tijd raast zo snel, dat ik het altijd prettig vind om even bij een aantal zaken stil te staan. Bij plezierige zaken om nog even na te genieten, bij minder plezierige dingen nog even af te wegen hoe zwaar het nog op de maag ligt.
Wereldwijd gezien vond ik het bijvoorbeeld verschrikkelijk dat die arrogante George B. met valse redenen een oorlog tegen Irak begon. Een man die het zelf niet zo nauw neemt met een dooie meer of minder – hij tekende als gouverneur van de staat Texas meer dan 100 doodvonnissen voor gevangenen – speelt uiterst mooi weer met de kerfstok van Saddam H.
Nu hij deze crimineel inderdaad heeft gepakt zie je hem iedere dag met een nog glimmendere overwinningskop verkondigen dat het allemaal echt klopt wat hij doet. Persoonlijk hoop ik dat door zijn eigen opwinding en euforie de boter op zijn hoofd zo snel zal smelten dat hij er binnen de kortste keren over zal uitglijden.
Als wereldwijd tegenwicht ook iets positiefs. In India bestaat – in stand gehouden door het Kastensysteem – een zeer groot aantal kindslaven. Kinderen – vanaf hun 6de jaar – die de hele dag het zwaarste werk moeten verrichten, zoals b.v. steenhouwen -, en daar ook nog eens geen geld voor krijgen. Ze zijn vaak weggerukt bij hun ouders. Van zeven uur ’s morgens tot zes uur ’s avonds moeten ze onder bewaking, achterelkaar doorwerken. Worden ze ergens slapend aangetroffen dan worden ze met stokslagen op hun voeten of rug gestraft. Dit alles is natuurlijk in een woord verschrikkelijk. Het positieve nu is dat er in India een organisatie bestaat op persoonlijk initiatief die, – ondanks de tegenwerking van de politie, die laten zich namelijk omkopen door de fabrieksbazen – , met gevaar voor eigen leven die kinderen proberen te bevrijden. Lukt dat, dan besteedt die organisatie ook veel aandacht aan de nazorg, want bijna alle kinderen wantrouwen na zoveel jaar ellende natuurlijk iedere volwassene. Het is toch grandioos dat er altijd weer mensen opstaan die zich tegen dit soort wantoestanden keren, en sterker nog, er daadwerkelijk verandering in weten aan te brengen.
Voor mij persoonlijk was het een werkelijk prachtig jaar. Begin februari ben ik gestart met de tournee van de Five Great Guitars, samen met vier topgitaristen, ieder uit een andere cultuur. Eric Vaarzon Morel met z’n onnavolgbare Spaanse technieken, Jan Kuiper als ras improvisator uit de Pop/Jazz hoek, Digmon Roovers met z’n perfect getimede funky gitaarlijnen en de Afrikaan Zoe Diarra die zijn Highlife stijl weet te vermengen met Europese Jazzimprovisaties. We konden tijdens de repetities nog niet vermoeden dat het zo’n groot succes zou worden. Ik roep altijd, met een verwijzing naar mijn sport verleden, dat een ‘sterren elftal’ niet meteen betekent dat je ook kampioen wordt! Kijk maar naar de Spaanse voetbalclub Real Madrid. Hun gehele elftal betaat uit 11 bij elkaar gekochte wereldvedetten, maar kampioen werden ze niet….
Blijkbaar was onze ‘insteek’ beter dan die van Real Madrid, want het idee om juist al deze verschillende culturen in eigen composities tegelijkertijd mét elkaar te laten spelen in plaats van iedereen steeds solistisch op het podium te zetten, is naar mijn idee één van de hoofdredenen van het succes geweest. ( En natuurlijk de onderlinge band..!) Want een succes was het! Iedere avond mochten we aan het eind van het optreden weer de euforische reakties van het publiek in ontvangst nemen.
Het is heel raar, ik kende Eric en Jan alleen van naam en van Digmon en Zoe had ik nog nooit gehoord. Als onbekenden begonnen we hier aan en, ik heb het al vaker geroepen, als vrienden zijn we geëindigd! Zo’n programma vergt wel heel veel zorg voor de arrangementen, want het kan met al die culturen natuurlijk ook een ‘melting pot’ worden waar niemand in de zaal meer een ‘muzikaal’ touw aan kan vastknopen.
Ik heb zelf deze zomer de taak van producer op me genomen om de live opnamen die we van deze tournee hadden gemaakt, gemixed en wel op een CD te krijgen. Een moeilijke taak want live in een zaal heb je als publiek, zeker als er een goede geluidsman (Auke Meijer) achter de knoppen zit, de direkte positieve werking van de zaal. Alle gitaren zijn daardoor afzonderlijk ook goed te horen. Ook in de drukke ensemble stukken. Met vijf gitaren die zich bijna allemaal in hetzelfde ‘geluidsspectrum’ bevinden is die zaalbreedte en diepte wel zo prettig voor het gehoor. Voor een CD gelden andere wetten, omdat de gitaren allemaal via een microfoon vlak voor het instrument, zijn opgenomen. De microfoon fungeert dus eigenlijk als het luisterende oor. Net zoals het luisteren in de zaal, maar dan heel dichtbij. Bij mijn reguliere CD’s, waar maar één gitaar tegelijk wordt bespeeld, plaats je de gitaar over de volle breedte, van links naar rechts, in het stereobeeld. Dus als luisteraar hoor je dan de gitaar precies zoals je ‘m zou horen als je drie meter voor me zit. Maar vijf gitaren tegelijkertijd, achterelkaar gestapeld in zo’n stereobeeld, dat werkt natuurlijk niet. Ik stond in de studio voor de moeilijke keuze om iedere gitaar ‘slechts’ een deel van het stereobeeld te gunnen. Een keuze eigenlijk uit twee kwaden: Alle vijf even breed in het stereobeeld zou een onduidelijke en rommelige CD opleveren, maar ieder een eigen plekje in het stereobeeld, verkleind als het ware het gitaargeluid. Het totaalbeeld is nog altijd wel stereo, maar de gitaren zelf werden in deze opzet een beetje mono. Ik moest kiezen voor het laatste. Zo’n beslissing valt nog in het voorstadium, voordat je gaat mixen.
Pas tijdens het mixen merkte ik dat het eigenlijk een heel goede keus is geweest. Je went heel snel aan het feit dat iedere gitarist z’n plek heeft en met name bij alle stukken die een snel tempo hebben blijft iedere gitarist afzonderlijk goed te volgen. Ook bleek het mono-achtige geluid van de gitaren de verschillende karakters niet negatief te hebben beïnvloed. Zelfs Eric, die een Flamenco gitaar bespeelt, en daardoor een geheel eigen ‘geluidskleur’ heeft, was na het horen van de eindmix, zo liet hij me zeer enthousiast weten, uiterst tevreden. Zijn ‘Spaanse’ geluid was volledig in takt gebleven….
Het was nog even hard werken in de studio, ik moest een keuze maken uit 71/2 uur muziek, van drie verschillende opnamen, Deventer, Tiel en Gouda, maar de CD is er nu, en met name het feit dat hij in grote getale gekocht én gewaardeerd wordt – de reacties op de site en reacties die ik persoonlijk in ontvangst mag nemen liegen er niet om -, geven een grote voldoening. En ik spreek nu ook even voor Eric, Jan, Digmon en Zoe.
Dit Five Great Guitars deel sluit ik nu even af met de mededeling dat we vanaf volgend siezoen vanaf oktober 2004 tot en met maart 2005, in een nog groter tournee, Nederland onveilig zullen maken…..
Ondertussen is mijn programma DE SOLIST ll ook van start gegaan. Of eigenlijk klopt dat niet helemaal want….. Pas het seizoen ná het volgende Five Great Guitars tournee, dus vanaf september 2005, ben ik van plan om het programma CITY! te spelen. Dit zouden optredens moeten worden met twee extra muzikanten, zo had ik in mijn hoofd. Ik wist alleen nog niet wie dat zouden moeten zijn. Door het spelen met de Five Great Guitars kwam ik in aanraking met Digmon Roovers, de man van de funky getimede gitaarbasnoten. Zijn persoonlijkheid en zijn manier van spelen vond ik meteen al vanaf de eerste repetitie bij mij en mijn manier van gitaarspelen passen.
Daarbij komt dat ik zeer toevallig ook nog tegen de voor mij tot voor kort volkomen onbekende multi-instrumentalist Izak Boom opliep (wat wil je met zo’n naam!) die vooral op mandoline zowel ritmisch als melodisch, als een wonder mijn muziek weet te verrijken. Daardoor besloot ik om de eerste paar optredens van DE SOLIST ll, zonder de theaters er iets van te zeggen, maar meteen met hen te spelen. Zodoende hebben een viertal publieken al kennis gemaakt met een programma dat ik eigenlijk over iets minder dan twee jaar pas ga spelen!!
Ik heb nu even een pauze in de tournee. Ik probeer altijd tussen 15 december en 10 januari geen afspraken te hebben en dus ook geen optredens te doen, zodat ik met een leeg, maar fris hoofd, het nieuwe jaar in kan gaan. Een jaar waarin voor mij persoonlijk weer veel op stapel staat en waar ik nu al weer zin in heb om het aan te gaan. De inspiratie om nieuwe nummers te schrijven is gelukkig nooit opgehouden en dat is zeker nodig om nieuwe programma’s te maken. Maar ik realiseer me ook dat veel in mijn leven bestaat en ook acute;ntstaat, door het enthousiasme van jullie, bezoekers van deze site, en iedereen die mijn optredens bezoekt, mijn muziek waardeert, alsook de lezers van Pulling the Strings, waarmee ik ieder jaar weer een prachtige gezamenlijke dag beleef! Een extra waardering wil ik vanaf deze plek ook uitspreken voor die mensen die mijn CD’s kopen – en soms wel 2, 3 of zelfs 4 keer dezelfde CD -, ondanks het kopieer tijdperk. Zij stellen mij mede in staat om in de toekomst CD’s te kunnen blijven maken.
Al deze mensen wens ik een warm, vruchtbaar, gelukkig en muzikaal Nieuwjaar toe.
Ik vind het tevens prettig om u, aan het begin van een nieuw jaar, te vragen te denken aan alle mensen en kinderen die in omstandigheden leven waar ze zelf niet voor gekozen hebben, en ze proberen te helpen in welke vorm dan ook.
Graag tot ziens!
Harry Sacksioni