Monica Verhoek
‘Ik ben een echte hypochonder geweest. Bij mij was elk bultje meteen kanker’, zegt de gitarist Harry Sacksioni (56).
Diagnose praat in de serie Hart & Nieren wekelijks met een bekende Nederlander over de gezondheid.
“Ik ben altijd een sportman geweest. Op mijn zestiende jaar moest ik kiezen: muziek of voetbal. Ik zat toen in het hoogste jeugdelftal van Ajax. Gek genoeg koos ik voor de gitaar. Voetbal is een grote passie gebleven en tot een paar jaar geleden trainde ik nog altijd drie keer per week.
Nu, als mijn optredens het toelaten, in ieder geval één keer in de week. Gezond eten en sporten is goed, maar het geestelijk welzijn is minstens zo belangrijk. Als je je geestelijk niet goed voelt, heeft dat effect op het lichaam. Je voelt je rot, pakt een zak drop, eet die helemaal leeg om even later te turen naar de vetrollen op je lichaam waardoor je je nog depressiever gaat voelen.
Het vergt wel enige discipline om lichaam en geest in balans te houden. De laatste jaren zit ik zowel geestelijk als lichamelijk goed in mijn vel. Het is ook belangrijk dat je een goede relatie hebt. Daar moet je hard voor blijven werken. Er moeten geen remmingen en blokkades zijn.
Er ontstaan in een gezin vaak veel problemen door miscommunicatie. Die los je op door heel veel de confrontatie aan te gaan en veel te praten over alles wat je bezighoudt. Niet denken: laat maar zitten. Ik hou er van om intensief te leven en open te zijn. Ik ben gelukkig, maar daar moet ik wel voor werken. Niets gaat vanzelf in het leven.
Jarenlang ben ik een hypochonder geweest. Dat komt door de film Ik heb je nooit een rozentuin beloofd. Die heb ik wel vijf keer gezien. Daar zit een scène in waar een dokter iemand onder de oksel beetpakt en daar een knobbel voelt. Dus bij mij was ook elk bultje kanker.
Mijn geest is met het ouder worden een stuk sterker geworden en ik heb nu geen dwangmatige gedachten meer. Dat wil niet zeggen dat ik niet meer in paniek kan raken, want ik ben wel stressgevoelig. Vooral als ik met een heleboel tegelijk bezig ben. Loopt er één ding fout, dan raak ik helemaal van de kook. Maar ik gooi het er direct uit. Als je gevoelens niet uit, stapelt het zich op en dat maakt je ziek.
Vroeger raakte ik ook nog wel eens in paniek als er iets niet goed ging tijdens een optreden. Als er tegenwoordig een nagel breekt met een zaal vol mensen voor je, zet ik er heel rustig een nieuwe kunstnagel op en speel dan heerlijk verder.
Dat is het fijne van ouder worden. Het liefst word ik 120. Er zit nog zoveel energie in mij, en ik wil nog zoveel doen. Een vervelend einde met veel pijn lijkt mij vreselijk. Als je dan toch dood moet, dan maar direct zonder een lang ziektebed. En als het dan zover is, zal ik vloekend en tierend op mijn sterfbed liggen. Omdat ik zo graag nog wat langer was gebleven.”
Algemeen Dagblad 17 september 2007