Bron: Trouw 14 september 2000
Door: Stijntje Blankendaal
Foto: Rob Huibers
Harry Sacksioni (1950) doet niet aan premières. Afgelopen zaterdag stapte hij zo het podium (in Leiderdorp) op met een nieuw programma: ‘Helden’. Voor het eerst sinds zijn verlegen beginjaren als gitaarvirtuoos bekropen hem de zenuwen.
“Op je zolderkamer kun je de sterren van de hemel spelen, maar op het moment dat je optreedt, zitten er vierhonderd mensen voor je neus met de verwachting ‘we gaan de helden van Sacksioni beluisteren’.” Voor zijn soloprograrnma bewerkte Sacksioni nummers van zijn muzikale helden als Stevie Wonder, de Beatles, Cyndi Lauper, Steve Howe, Jacques Brel, jazzheld Dave Brubeck tot gitaarstukken.
“Ik moest zo’n vijftien persoonlijkheden naar me toe trekken. Tijdens eerdere tournees had ik altijd mijn eigen stukken. Als je zelf iets schrijft, is het meteen onderdeel van jezelf. Je vergeet niets. Nu moest ik van buiten naar binnen werken om er iets van mezelf in te leggen. Bij ‘Blackbird’ van de Beatles hoorde je, vrees ik, nog dat het moeilijk was. Gelukkig was ik snel van mijn zenuwen genezen, want het publiek reageerde enthousiast. ‘Hé, dit gaat goed’, voelde ik op een gegeven moment.”
Pas sinds een jaar of tien beleeft Sacksioni plezier op het podium en kan hij het gesprek met het publiek aangaan. “Ik weet niet hoe oud je bent”, vraagt hij peinzend, “maar als je me van vroeger kent, weet je hoe ik met mijn lange haren voorover naar beneden keek. Ik leefde als een kluizenaar in de Betuwe. Mijn glorietijd heb ik nauwelijks beleefd. Ik kende zoveel angsten. Waarom ik door ging? Ergens ver weg wist ik dat het lekker moest zijn. Als ik ’s nachts terugreed, besefte ik dat het toch wel te gek was geweest.”
In ‘Helden’ speelt Sacksioni ‘The Clap’ van Yes: “Ik hoorde dat nummer voor het eerst toen ik 24 was. Toen was ik al bekend, maar nog altijd heel onzeker. Gitarist Steve Howe bevestigde dat ik niet met iets gek bezig was, want hij speelde net als ik tegelijkertijd verschillende partijen als de bas en de melodielijn. Daarin waren we voorlopers. ‘Jezus, ja, ik zit op de goede weg’ dacht ik toen.” In de grote vlucht die zijn carrière nam, heeft Sacksioni nooit meer aan Yes gedacht, tot hij voor zijn heldenselectie door zijn oude platencollectie spitte. Idolen kende Sacksioni alleen rond zijn twaalfde (‘Cliff Richard en Elvis Presley’), daarna kreeg hij respect voor muzikale grootheden. Tegen heldendom heeft hij een aversie: “lemand als Jim Morrison – van wie ik trouwens niets speel – vind ik heel erg goed en ik kan allerlei dingen over hem opnoemen, maar ik ga geen beeld van hem creëren. Heldendom refereert volgens mij aan een vreemd soort nieuwsgierigheid. Mensen die dat zoeken, missen misschien iets in hun eigen ontwikkeling. Zelf ben ik een held voor een aantal mensen. Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ik heb daar niets mee.” Sacksioni geniet in zijn leven van een combinatie van platheid en diepgang. Een nummer kan voor hem goed zijn vanwege een authentieke ervaring die een schrijver in muziek vertaalt, of het later worden door een sterke productie van een plat concept. “Ik hou bijvoorbeeld van broodjes ossenworst en voetbal – ik heb alle wedstrijden tijdens het EK gezien – maar ook van de schoonheid van een lieveheersbeestje.”
In ‘Helden’ plaatst hij ‘Girl’ van John Lennon tegenover ‘Girls, girls, girls’ van Sailor: “Het zijn twee manier van kijken naar vrouwen – de een plat, de ander fijngevoelig – die ik beiden ken. Platvloerser dan ‘Girls, girls, girls’ kan het niet, maar het nummer is na jaren nog regelmatig in ‘Arbeidsvitaminen’ op de radio te horen. Daar heb ik respect voor. Ik ben twee maanden gek op het eerste hitje van Britney Spears geweest. Ze kan helemaal niet zingen, maar het nummer is zo mooi opgenomen. Die bas, die zet ik dan op acht in de auto, zalig. Daarna spuugde ik het wel uit.”
Cyndi Lauper vindt Sacksioni ‘een te gek wijf’: “Cyndi Lauper oogt als een pretpark, maar ze is het tegendeel. Ik was benieuwd naar wat ze allemaal gedaan had en ben op internet gaan zoeken. Er bleken allemaal sekspagina’s van haar op te staan. Ze breekt echter een lans voor wat haar aangrijpt. Zo’n nummer als ‘Girls just wanna have fun’ lijkt luchtigheid, maar is betrokkenheid.”
Sacksioni zegt het liefst hardop wat hem op het hart ligt: “Ik heb ook een aantal strikken geschreven óver helden. Een stuk gaat over Victor Jara, een Chileense volkszanger die zijn volk écht vertegenwoordigde. Tijdens de staatsgreep van Pinochet in 1973 werd hij gearresteerd. In het stadion werden zijn handen afgehakt toen hij samen met de andere gevangenen begon te zingen. Hij stierf. Pinochet stond na zijn arrestatie weer even in de belangstelling, maar nu hoor je niets meer. Zaterdagavond werd ik bij de inleiding van het strik emotioneel. Gelukkig kun je dan spelen, met bijna ingehouden woede. Ik deel graag af en toe speldenprikken uit. Die zijn volgens mij het venijnigst.”
Stijntje Blankendaal
Harry Sacksioni is met ‘Helden’ op tournee t/m mei 2001.