De gitaar uitsluitend als middel is verschrikkelijk
Door: Jos Haagmans
Uit het nieuws gelicht
Hij komt te laat op. "Het lijkt wel of er een vloek op Carré rust", zegt hij verontschuldigend. Eerst breekt iemand zijn been vlak voor zijn optreden. En nou breek ik mijn nagel. Dat is heel erg voor een gitarist zoals ik speel. Dan kan ik gewoon de snaren niet meer raken. Dan houdt alles op. Ik was er kapot van. Misschien klinkt het raar, ik ben in allerijl naar een tandarts gegaan om die nagel te laten maken. Ik hoop dat-ie het houdt. heb dan ook maar meteen het programma omgegooid. Ik begin solo
Kenners begrijpen direct dat het hier maar om één man kan gaan: Harry Sacksioni. Deze gitaarvirtuoos trekt op dit moment door ons land met een gevarieerd instrumentaal programma – solo, met klein ensemble en met een symfonisch orkest van zo’n man of vijfendertig. Een tour van muziek in vele stijlen. Eigenlijk net zoveel als de gitaren die om hem heen hangen en waar hij telkens met een geveinsde aarzeling een keuze uit doet.
De belangstelling in Amsterdam valt tegen. In tegenstelling tot Antwerpen, Eindhoven en Rotterdam vertoont Carré grote, sfeerloze open gaten. Op zijn wat stuntelige maar ironische grappigheden komen flauwe reacties.
Harry Sacksioni na afloop: Dat heb ik in Amsterdam altijd meegemaakt. Ik ben hier nog nooit uitverkocht geweest. Het publiek is ook zo mat".
Hij, geboren en getogen Amsterdammer schat het op 200 betalende bezoekers. De rest is dat wonderlijk samengesteld gezelschap genodigden, mensen die op een of andere manier iets met het vak" te maken hebben of er omheen hangen. Zij zijn afgekomen op het feest na afloop. De uitreiking van zijn vierde elpee, Het Dubbelleven Van Holle Vijnman."
Harry Sacksioni is een man met een opmerkelijke carriëre. Op 11-jarige leeftijd, in 1961, kreeg hij zijn eerste gitaar en maakte prompt composities voor een buurt-mandolineorkest. Na een seizoen Sieto Hoving komt hij bij Herman van Veen. Zes jaar lang werkt hij – spelend en schrijvend – mee aan alle voorstellingen van hem. In 1977 gaat hij solo.
Sinds 75 drie elpees. De eerste "Harry Sacksioni, gitaar met een oplage van duizend voor vrienden en kennissen". Die moet ijlings herperst worden . Het wordt goud, net zoals zijn volgende Vensters". Zijn, solo-optredens in Nederland, België, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland trekken bomvolle zalen
Genoeg feiten. Zelfs voor gedogers" die hem vinden afglijden naar de commercialiteit" gaat hij door als een bijna ongeëvenaard, begenadigd gitarist. Een technisch wonder, zoals ook tijdens zijn optreden blijkt, waar hij supersnelle riffs afwisselt met vette elektrische klanken.
De man die voetbalde met Johnny Rep bij Ajax en die in 1961 daar een profcontract kreeg aangeboden, maar toch koos voor, zijn gitaar," staat in een reclameblaadje. Ik ben een gitaar. Ik doe er meer voor dan dat ik ooit voor een vrouw zou doen" is een van zijn bekende", ijzersterke uitspraken.
Onder het geroezemoes vat het feest twijfelt hij eraan. Ik was, gewend al mijn emoties in die gitaar ie stoppen. Ik was er bezeten van, ik verdween er helemaal in. Nu probeer ik meer afstand te nemen, omdat het funest kan zijn voor je verdere relaties. Je sluit je af voor de dingen waar het eigenlijk om gaat. Het is verschrikkelijk als je je gitaar uitsluitend als middel gaat gebruiken…"
Vandaar die geheimzinnige titel
Het dubbelleven van Holle Vijnman?
Ja. Er wordt van alle kanten aan je getrokken. De afgelopen periode heb ik nauwelijks meer tijd voor mezelf gehad. Dat is dat dubbelleven Holle is hollen zonder "n" en Vijnman is een verbastering van jezelf lekker voelen.
Maar dat verhaal van die nagel De enige die je na afloop bedankte was de stemmer". Vóór deze tour stemde ik die negen gitaren zelf. Elke dag om vier uur begon ik eraan. Tot ik op moest. Nu heb ik daar een Franse gitarist voor aangetrokken. Ik ben nog steeds gek van de gitaar, natuurlijk". Je staat nu met een compleet symfonieorkest op het podium …
Ik heb er al mijn geld. dat ik vroeger verdiend heb ingestoken. Dat moet dus tot verlies lijden. Ik doe het ook nooit meer. Met een orkest kun je niet lekker vrijuit spelen, alles ligt vast".
Maar waarom deed je dat dan? Omdat ik vind dat je alles moet proberen". Niet bang om uitgespeeld te raken? Ja, echt bang, doodsbang". Ga je dan terug naar Herman van Veen? Wat heeft die nou aan een opgedroogd iemand… Maar van de andere kant. Er zijn, nog genoeg stijlen en technieken die ik kan spelen. Mijn gitaar heeft nog mogelijkheden… hoop ik", aldus Harry gitaar" Sacksioni.
Een minder glad verhaal. Een moment onder het handtekeningen zetten door. Het is de Nederlandse Segovia", lispelt een oudere mevrouw verheerlijkt. Veel schouderklopjes met zoentjes met halfvolle monden. Ik wil naar huis, fluistert hij tegen een vaag iemand. Een dubbelleven.
Bron: De Waarheid 27 maart 1980