Ik schrok behoorlijk toen zaterdag 9 mei mijn optreden in schouwburg Agnietenhof in Tiel plotseling luid werd onderbroken door iemand uit het publiek.
Ik was al een tijdje bezig aan mijn verhaal over het ‘dansje’ van Koningin Beatrix dat zij twee jaar geleden midden in een officiële opening plotseling ten toon spreidde, tijdens mijn uitvoering van het nummer Anji. In dat praatje had ik net de notabelen, wethouders en burgemeesters die tijdens dat optreden mijn publiek waren, licht belachelijk gemaakt omdat ze, ongeacht hoe je je in het zweet werkt, ieder nummer honoreerde met een zeer miniem en afgepast applausje. En dwars door mijn verhaal klonk plots een stem kwaad: ‘MAAR MENEER SACKSIONI, DAT KUNT U NIET MAKEN!!! ZO PRAAT MEN NIET OVER DE KONINGIN EN DE BURGEMEESTERS!!!’
Van schrik hield ik mijn mond. Soms zit ik met wat ik op het podium zeg, op de rand van wat sommige mensen ’toelaatbaar’ vinden, en deze keer was ik er zeker van dat ik nu iemand echt voor het hoofd had gestoten met mijn uitspraken. Ik probeerde in het donkere gat voor me te kijken wie daar zo aan het tieren was en zag aan de zijkant van de zaal een silhouet dichterbij komen. Vlak bij het podium aangekomen zag ik opeens de glittering van een ambtsketen om de schouders van deze persoon. Hij liep het trappetje van het podium op en omdat hij daardoor in het spotlicht kwam te staan herkende ik opeens de burgemeester van de gemeente waar ik woon, Drs Tammes. Ik begon nattigheid te voelen…
Hij draaide zich naar het publiek toe en zei: ‘Dames en heren, ik weet dat het een doodzonde is om een artiest midden in zijn optreden te onderbreken. Maar ik heb een goede reden. Het heeft Hare Majesteit Koningin Beatrix behaagt…’ En toen werd het pas echt duidelijk voor me. Ik was plotseling Ridder (in de orde van Oranje Nassau). Ik luisterde naar zijn woorden en de motivatie waaròm mij deze eer te beurt was gevallen. Ik werd er emotioneel van. Helemaal toen de burgemeester mij het ridder lintje had opgespeld en mijn vriendin en onze kinderen het podium opkwamen. Zij wisten het blijkbaar al een tijdje… Zelfs mijn ouders (87 en 85 jaar) bleken helemaal vanuit Amsterdam naar Tiel te zijn gekomen.
Na afloop van het optreden was er een besloten feestje in de bar van de Agnietenhof. Vele goede vrienden en vriendinnen bleken er te zijn en in de late uurtjes gingen we pas naar huis. De dagen daarna werd ik letterlijk overstelpt met de meest prachtige bewoordingen en felicitaties. Ook op deze site lieten velen hun mooie woorden achter in het gastenboek. Een aantal mensen heb ik wel al persoonlijk bedankt. Maar het aantal felicitaties is zo groot dat het me niet zal lukken om iedereen persoonlijk iets te laten weten. Neemt u mij niet kwalijk dat ik dat nu vanaf deze plaats doe:
Ik wil iedereen die mij naar aanleiding van deze onderscheiding geschreven, gemaild of anderszins gecontacteerd heeft, ontzettend bedanken voor de hartverwarmende en zeer betrokken woorden. Ik zie deze onderscheiding als een overwinning in de strijd die ik al mijn leven lang voer, om de instrumentale muziek en in het bijzonder de gitaar, in Nederland en ver daarbuiten, op een hoger plan te krijgen. Zowel de onderscheiding zelf als de vele reacties geven me een enorme stimulans om deze lang geleden ingeslagen weg voort te zetten, en hoop vanuit mijn positie vooral jonge gitaristen nog meer te kunnen blijven motiveren zich verder te ontwikkelen.
Harry Sacksioni