Ook de allergrootsten zijn ooit klein begonnen
Bert Middelbos
Musicmaker is benieuwd hoe al die glansrijke muzikantencarrieres ontstaan zijn en bezoekt onze vaderlandse rockhelden om ze uit te horen over hun eerste schreden op het muzikantenpad. Deze maand het eerste bandje van Harry Sacksioni.
‘Toen ik elf was liep ik regelmatig langs de etalage van een platenzaak in de Amsterdamse Rijnstraat. Daar hingen drie Spaanse gitaren. Zo’n instrument moest ik hebben! Uiteindelijk had ik mijn moeder zover er een voor mij te kopen, nadat ik haar plechtig had beloofd ook gitaarles te nemen. Dan zou de gitaar tenminste niet na drie pogingen in een hoek van de slaapkamer verdwijnen. Haar zorg bleek ongegrond. Ilk kreeg les van de heer Wiegman. Hij overleed na anderhalf jaar, maar heeft, misschien onbewust, een stevige basis gelegd voor mijn latere succes. Hij ontwikkelde meteen mijn belangstelling voor componeren, door uit te leggen dat je met drie verschillende noten al een liedje kunt maken. Ik was een snelle leerling en schreef al vroeg het liedje Mobiel. De oude Wiegman was daar zeer over te spreken en liet het stuk spelen door het veertigkoppige mandolineorkest dat hij leidde. Zo stond ik als twaalfjarige snotneusmet mijn Spaanse gitaar tussen de Griekse snaarinstrumenten.’
‘Kort daarna formeerde ik mijn eerste bandje, The Red Rockets. De andere jongens woonden allemaal in mijn straat en de beoogde drummer kreeg van mijn vader 50 gulden voor een trommel en een hihat. Op de foto zie je hoe we repeteerden in mijn kamer. We speelden The Shadows, Elvis en een paar eigen liedjes. Ik kreeg een elektrische gitaar en een plastic Davoli-versterker. We speelden wel eens in de Kalverstraat voor een paar toegeworpen stuivers, maar het eerste echte optreden was in bioscoop Rialto in Amsterdam. In The Red Rockets zaten twee broers, wier oma de eigenares was van de Rialto. Wij mochten tijdens de jeugdmiddag spelen voor een volle zaal, in de pauze van de film Dik Trom. Stijf van de zenuwen, maar met het gevoel dat we supersterren waren, speelden wij ons repertoire. De zaal ging uit z’n dak en wij kregen de astronomisch hoge gage van tien gulden per persoon.’
‘Rond mijn zestiende wilde ik mijn brood gaan verdienen met gitaarspelen. Studiomuzikant zou ik worden. Met mijn gitaar op mijn rug ben ik met het openbaar vervoer naar Hilversum gereisd en heb het gebouw opgezocht van platenmaatschappij Phonogram. Onaangekondigd kwam ik binnen en zei tegen de mevrouw achter de receptie dat ik Hans van Hemert wilde spreken. “Nou,” zei ze, “ga maar even zitten, dan vraag ik de heer Van Hemert of hij überhaupt iemand kan ontvangen.” Even later kwam inderdaad Van Hemert op me of en zei dat ik dan maar wat moest laten horen. Ik speelde Venus van Shocking Blue, en Hans vond dat ik wet lef had. Hij zei dat ik de gitaarpartij kon verzorgen voor de plaat die actrice Linda van Dijck wilde gaan maken. Hij gaf me een voorbeeldopname mee.
Maar, oei, dat was moeilijk! Ik belde de arrangeur van het stuk of ik de bladmuziek mocht inkijken. Dat mocht, dus ik kon weer met de bus naar Hilversum. Daarna heb ik een week keihard op het stuk geploeterd. Het was een hele investering, maar ik had er wel vast werk aan te danken en door mijn baan als studiomuzikant ben ik allround geworden.’
‘Niet heel veel later bedacht ik dat ik gewoon mijn eigen werk wilde spelen. Maar om daar bekend mee te worden, was het wet handig om te kunnen zingen. Met dat talent was ik dus absoluut niet gezegend. Maar als ik nou akkoorden, baslijn en melodie tegelijk kon spelen, dan zou ik het zingen helemaal niet nodig hebben, bedacht ik. Vanaf dat moment bestaat eigenlijk Harry Sacksioni, de gitarist. Ik mocht mee het theater in met het cabaret van Sito Hoving, die mij de ruimte gaf om ook eigen werk te spelen. Ene Herman van Veen las daar een recensie van en stond de volgende dag bij mij op de stoep. De volgende tien jaar heb ik met Herman gespeeld. Vervolgens heb ik mijn eerste soloplaat uitgebracht. De platenmaatschappij besloot er eerst maar eens duizend exemplaren van te persen, en dan maar zien hoe het liep. Binnen drie maanden waren er al 950.000 platen verkocht. Er volgden nog vele andere. Op mijn nieuwste, de live-cd City!, voeren enkele composities weer terug naar die Rijnstraat in Amsterdam.’
Music Maker november 2006