Harry Sacksioni: een feest der herkenning
door: Els Smit
Zijn tweede theatertournee ‘Helden’ dreigt een groot succes te worden. De zalen zitten vol, de reacties zijn enthousiast en zijn cd die ook Helden heet, verkoopt na afloop van de concerten als een trein. Harry Sacksioni heeft, zo concludeert hij tevreden, zijn publiek in de loop der jaren ook in de breedte zien groeien. „Van 11 tot 50 jaar en ouder”, is het vandaag de dag. Reden van de verjonging: „De akoestische gitaar maakt weer opgang. Het is een reactie op alle elektronische muziek van begin jaren 90. ”
Voor het enthousiasme van het publiek heeft hij ook nog een andere verklaring. „Eigenlijk ben ik geen gitarist voor een gitaristenpubliek. Au fond wil ik een verhaal vertellen. Ik vind de interactie met de zaal belangrijk én ik houd er niet van om de virtuositeit altijd op de voorgrond te plaatsen. ”
Maar virtuoos is hij wel. Zijn fans weten het: het is zo razend knap als je in je eentje op je gitaar zowel de melodie als de begeleiding kunt spelen. „Die combinatie is me relatief gemakkelijk afgegaan. Eigenlijk wilde ik gaan zingen, toen ik een jaar of veertien was. Maar ik vond mijn stem niet goed genoeg. Toen dacht ik: ik speel het maar. Alleen, ik miste de begeleiding. Ik kan niet eens zeggen: tot mijn verbazing ontdekte ik dat ik met de vingers van mijn rechterhand tegelijkertijd de begeleiding kon spelen. Ik beschouwde het zelf niet als een verdienste. Ik heb wel moeten oefenen natuurlijk, maar de basis was aanwezig, noem het talent. Maar talent op zich is niet iets waar je je voor op de borst mag slaan. Een grotere uitdaging vind ik het om gevoel over te kunnen brengen. Wat hebben mensen te maken met de mate waarin je de techniek waarmee je je instrument bespeelt beheerst? Het is fijn als er een aantal is dat dat herkent, maar het gaat mij om het overbrengen van een gevoel. ”
In zijn theaterprogramma speelt hij onder meer Here comes the sun van The Beatles en Blackbird, ook Girl, gekoppeld aan Girls, girls, girls van de groep Sailor. Het is een feest der herkenning. Net zoals nummers van Stevie Wonder (I wish), Queen (The Killer Queen), Jacques Brel (La Chanson des vieux Amants) en Joni Mitchell (Little Green). Maar hij speelt ook eigen composities, zoals zijn ode aan de Ierse Kust.
Cursus
Sacksioni heeft een onmiskenbaar eigen geluid. „Dat heeft iedere gitarist. Ik ben al drie jaar bezig met het schrijven van een cursus gitaarspelen. Ik ben er min of meer uit schuldgevoel mee begonnen. Mensen zeiden: als je zoiets eigens hebt weten te creëren, zou je dat eigenlijk moeten doorgeven. Maar zin om les te geven heb ik niet. Dus doe ik het in de vorm van een cursus, compleet met een cd-rom. Maar goed, in het voorwoord zeg ik: je kunt alles leren, alle techniek, maar denk niet dat als je gaat spelen het net zo klinkt als je favoriete gitarist. Goede muzikanten hebben een eigen geluid, iets wat hen karakteriseert. ”
In zijn theaterprogramma eert Sacksioni ook een aantal niet-muzikale ‘Helden’: Pablo Picasso, Mohammed Ali, dochtertje Jessa en zoontje Lenno. Zij hebben aanleiding gegeven tot eigen composities. Maar eigen stukken zijn deze keer in de minderheid.
„Voor La Chanson des vieux Amants van Brel heb ik toestemming gevraagd aan zijn uitgever. Nou, die vond het eerst maar zo, zo. Later heb ik hem een bandje gestuurd om te laten horen hoe het was geworden. Per kerende post kreeg ik een compliment. Dat deed me zo goed. Ik heb zo’n bewondering voor Brel. Bewondering: dat is het eigenlijk. Ik heb eerlijk gezegd een hekel aan het begrip ‘Helden’. Als je een ander mens tot ‘Held’ verklaart, ontken je je eigen individualiteit. Wél kun je mensen om een bepaalde kwaliteit die je aanspreekt goed vinden. Dan kun je iemand eren, op jóuw manier, met het talent dat jij hebt meegekregen.”