Gezien: 5 november 2010 in De Speeldoos te Vught
“Gitaarvirtuoos Harry Sacksioni is altijd in beweging en kijkt niet lang achterom. Zojuist heeft hij zijn 40-jarig optreed jubileum met een glorieus tournee afgesloten of Nederlands meest gedreven gitarist komt al met een volledig nieuw solo programma, genaamd ADRENALINE.” – www.harrysacksioni.nl
Nou, dat belooft dus wat! De muziekvoorstelling begint met een beetje een bluesachtig liedje, waarna Harry Sacksioni de voorstelling, waarin hij zijn nieuwste cd presenteert en zijn oudere werk speelt, en het volgende liedje inleidt. Dat hij steeds het volgende liedje inleidt, houdt hij de hele voorstelling vol.
Hij staat op het podium met veel zelfvertrouwen en ook een beetje humor. Het is meteen duidelijk dat deze man, die zijn muziekcarrière al op jonge leeftijd is begonnen, veel houdt van de muziek die hij maakt en dat hij op het podium staat omdat hij dat leuk vindt. Het scheelt dat zo’n instelling van een muzikant er ook gelijk voor zorgt dat de muziek die hij maakt veel lekkerder luistert. Als het duidelijk is dat de muzikant geniet van zijn muziek, geniet je er zelf ook meer van. Hij communiceert ook op een goede manier met het publiek, en ook al is een opmerking over de hedendaagse politiek toch wel een beetje misplaatst, hij weet het publiek vaak aan het lachen te brengen.
De liedjes van Harry Sacksioni zijn allemaal zelfgeschreven en hebben allemaal ook verschillende invloedssferen. Het ene liedje is, zoals hij zelf ook zegt in de inleiding van het liedje, multicultureel, het andere is bluesachtig (ook al lijken wel meerdere liedjes wat weg te hebben van blues), en weer een ander is heel, tja, bijna opgefokt, of juist heel kalm en persoonlijk. Zijn eigen liedjes wisselt hij af en toe af met instrumentele covers van liedjes uit de jaren 70 en 80. Deze wat oudere liedjes vallen erg in de smaak bij het publiek, dat ook grotendeels bestaat uit wat oudere mensen, rond de 50 of iets dergelijks. Dit is natuurlijk helemaal niet erg, maar je gaat je natuurlijk wel afvragen of de gemiddelde jongere ook van zulke liedjes zou genieten.
De eerste helft lijkt Harry Sacksioni zich ook meer op echte muziekkenners te richten, waardoor jongeren waarschijnlijk, tenzij ze zelf ook echt geïnteresseerd zijn in muziek uit die tijd, een beetje zouden afhaken. In de tweede helft was dit gelukkig wat minder, ook al zou het kunnen dat dit kwam doordat je toch wel went aan de stijl en de muziek.
Zoals hierboven al gezegd, Harry Sacksioni’s liedjes luisterden wel echt heel lekker, niet alleen omdat hij er zelf zoveel van genoot, maar ook omdat het duidelijk goede muziek is. “Gitaarvirtuoos” is zeker niet overdreven. Hoewel het te betwijfelen valt of jongeren ook van zo’n voorstelling als deze zouden houden, kan in ieder geval gezegd worden dat mensen die veel genieten van muziek, en ook van muziek die al wat ouder is, zeker naar Adrenaline moeten gaan.
Louise Olerud
18 jaar
Bron: Website De Kom