Boek, cd, dvd en tournee markeren 40-jarig jubileum
Ron Peereboom
LIENDEN – Met de aanstaande tournee ‘De Sacksioni Methode’ viert Neerlands meestergitarist Harry Sacksioni dit jaar zijn 40-jarig jubileum. Het is tevens de titel die de fenomenale snarenplukker meegaf aan het tweedelige boek waarin hij in woord, noot en beeld vanaf de basis tot aan de ingewikkeldste compositie uitleg geeft over zijn bijzondere techniek. Deze manier van spelen, waarbij hij zowel de baspartij, akkoorden als melodielijn tegelijk speelt, heeft hem tot ver over de grenzen roem gebracht.
Natuurlijk komt er ook een cd ‘Adrenaline’ met nieuwe composities uit, met een extra schijfje erbij waarop hij zestien van de meest favoriete werken onder fans opnieuw heeft opgenomen.
En om de boel te completeren is er de dvd ‘Heart Labour’ over zijn leven. En dat terwijl oud-voetballer Arnold Müh-ren er zonder dat hij ervan wist, ooit verantwoordelijk was voor de beroepskeuze van Sacksioni. “Oh ja, dat verhaal staat in mijn anekdotenboekje dat ik ook nog ga uitbrengen”, lacht de 57-jarige Sacksioni. Naast een zeer beloftevolle gitarist was de jonge Harry ook nog eens een uiterst getalenteerde voetballer bij Ajax. “In de Al waren er uiteindelijk selectiewedstrij den waarin bepaald zou worden of je een contract kreeg. En de grote trainer van toen, Rinus Michels, kwam kijken.”
“Ik was erop gebrand om een goede prestatie neer te zetten en in de eerste wedstrijd tegen Volendam zag ik mijndirecte tegenstander, een slungel waarvan ik zeker wist dat ik hem kon hebben. Ik stormde dan ook op hem af bij zijn eerste balcontact en… hij poortte me! Nou zat ik al op een tweesprong in m’n jonge leven welke keuze ik moest maken, maar in de paar seconden die de sliding duurde waarmee ik de bal probeerde te heroveren – wat overigens niet lukte, want hij was al drie meter verder – realiseerde ik me dat dat in die ene actie voor me bepaald was. Ik zou gitarist worden. Een paar jaar later zat ik op de tribune bij
Ajax en kwam er een debutant het veld op die me heel bekend voorkwam. En dat was ‘m… Arnold Mühren.”>/p>
Al lang daarvoor was de uiterst gedreven Sacksioni begonnen met de ontwikkeling van zijn eigen stijl. “Toen ik twaalf jaar was, stierf mijn gitaarleraar. Ik heb geen nieuwe gezocht, want alles wat ik tot dan toe had geleerd gebruikte ik als basis en bij alles wat ik componeerde, legde ik mezelf op iets erin te verwerken wat ik nog niet onder de knie had. En daar was ik heel fanatiek in. Zo fanatiek dat ik op m’n veertiende op een avond terugkwam van de training bij Ajax en ik om stoom af te blazen op m’n kamertje de gitaar pakte.”
“Ik had iets bedacht en wilde dat per se kunnen. Precies op het moment dat ik het onder de knie had, ging de deur van mijn kamer open en kwam mijn vader in zijn pyama binnen ik wilde net ietwat bedremmeld zeggen: ‘oké, ik ga wel naar bed’, zegt hij: ‘hé, ben je al op? Was het half zeven ’s morgens!’
In de veertig jaar van zijn professionele gitaristenbestaan is er nooit een jaar geweest dat Sacksioni niet heeft opgetreden. “Ik realiseer me nu pas dat dat best bijzonder is”, vertelt hij, nippend aan de thee. “Vooral omdat ik heel weinig aan publiciteit doe en het (radio) landschap voor mijn soort muziek ook ongelooflijk is veranderd. En toch is tachtig procent van mijn concerten uitverkocht. In het begin van m’n carrière zei een Belg me na een optreden ooit: ‘Leuk, maar over vijf jaar zijn dit soort dingen voorbij’. Van buitenaf kan ik me daar nog wel wat bij voorstellen ook. Je trekt alleen met een gitaartje door het land en je zingt er niet eens bij! Dat verwondert mensen. Als je ze dan overhaalt om eens te komen kijken, hoor je na afloop meestal: had ik dit maar eerder geweten… ”
‘Mijn carrière een groot feest’
“Uiteindelijk ben ik er het meest trots op dat ik veertig jaar lang met een stukje hout dat ooit een boom is geweest met zes ijzeren dingen daaroverheen, me heb mogen uiten. En dat mensen dat waarderen, dat ik ze raak daarmee. En ik ben blij dat ik nog steeds componeer. Eigenlijk vind ik mijn carrière een groot feest.”
Je hebt jezelf nooit eens stiekem met die cup met de grote oren in een vol stadion zien staan? “Haha, nee, nooit. Wat ik ooit dacht als voetballer te worden, maak ik als gitarist mee. Misschien is dat de verzachting ervan. Volle zalen, affectie die mensen met je hebben, ik ben even leeg na een optreden als na een voetbalwedstrijd… Wat ik overigens wel nog steeds doe! Ik heb veel baat gehad door zo hoog gesport te hebben, bij mijn ontwikkeling als gitarist. Dat ambitieuze, het volledig gaan ervoor, de conditieslag… Er zijn vaak momenten dat ik merk dat ik doorga waar anderen afhaken.”
“Weet je”, zegt Sacksioni, „ik heb me nooit gerealiseerd dat ik iets speciaals onder de knie had. Via anderen begon ik te begrijpen dat ik iets deed wat bijzonder was. Ik vergeleek mezelf ook nooit met andere gitaristen. Ik hou van mensen die hun persoonlijke ding uiten in dat wat ze doen, of dat nou zang is, piano, gitaar of wat dan ook. Ik kon mezelf dus nooit plaatsen en het interesseerde me ook niet. Nog steeds niet overigens!”
Het boek ‘De Sacksioni Methode’ is deze week verschenen; de dvd ‘Heart Labour’ en het anekdoten-boekje liggen eind oktober in de winkel, evenals de dubbel-cd ‘Adrenaline’. De tournee ‘De Sacksioni Methode’ begint op vrijdag 26 september en duurt tot augustus 2009. Kijk voor data en info op www.harrysacksioni.nl, www.ntk.nl. of bel 0900- 9203.
De Telegraaf