Geplaatst op 23 april 2011 door Jeroen
In de jaren ’80 zat ik op mijn jongenskamertje op een gitaar de nummers van Harry Sacksioni te spelen: Anji, Scarborough Fair, Goofy en vooral Meta Sequoia. In die tijd heb ik hem vaak zien optreden in kleine theaters in de buurt, samen met mijn moeder, die al veel langer fan was. Na ruim twintig jaar ging ik weer eens kijken, met een vleugje nostalgie en benieuwd naar de nieuwe nummers…
Sacksioni is al die tijd gewoon doorgegaan met cd’s opnemen en optreden. Hij is zonder meer een van de beste akoestische gitaristen van de wereld, met een geheel eigen stijl. Een tijdje terug bracht hij de Sacksioni Methode uit: twee leerboeken en een dvd, waarin hij uitlegt hij hoe zijn stukken opbouwt. Het werd onverwacht een groot succes: de boeken waren niet aan te slepen. Sacksioni kwam op tv en na veertig jaar in het vak werd hij zowaar enigszins bekend bij het grote publiek.
Toch is het fraaie Theater aan de Schie in Schiedam niet eens uitverkocht, zelfs niet in de intieme setting van de kleine zaal. Men rijdt dan een soort stelling met stoeltje op het grote podium, waardoor je allemaal gezellig dicht op elkaar zit. Het eerste dat me opvalt is dat Sacksioni uiterlijk niets is veranderd. ‘Hij zal toch zeker wel tegen de vijftig lopen,’ denk ik bij mezelf. Maar wacht even.. veertig jaar op het podium? Dan is hij minstens vijfenvijftig. Thuis zie ik op Google dat hij al zestig is. Je zou het niet zeggen. Ook de muziek is niet veel veranderd. Dat bedoel ik positief. De nieuwe nummers zijn direct herkenbaar. Gelukkig speelt hij ook wat ouder werk. Nieuwe experimenten worden niet geschuwd, getuige een geweldig Afrikaans nummer.
Op een gegeven moment breekt Sacksioni na twee maten het stuk af. ‘Weet je nou al hoe laat het is?’ vraagt hij aan een man op de derde rij. Ik kan zijn gezicht niet zien, maar zelfs van achteren zie ik dat de man volledig verstijft in zijn stoel zit. Hij kan geen woord uitbrengen. ‘Ja, je zit de hele tijd op je horloge te kijken,’ zegt Sackioni. ‘Heb je haast of zo? Of vind je er niks aan? Dat kan natuurlijk ook, dat je het maar niks vindt.’ Na een kleine stilte antwoordt de man met een dun stemmetje, alsof hij elk moment in huilen kan uitbarsten: ‘Ja maar… ik moet op tijd mijn medicijnen innemen!’
Na afloop blijkt dat de man niet beledigd is, want hij staat gewoon in de rij voor een gesigneerde cd. ‘Sorry, hoor! Gaat het met de medicijnen?’ vraagt de Sacks. De man legt uit dat hij een verstandskies heeft laten trekken en dat de tandarts had gezegd dat hij precies om negen uur weer een pijnstiller mocht innemen. Sacksioni had overigens na het laatste nummer eerst even gecheckt of het de moeite waard was om de bak te verkopen cd’s uit de coulissen te halen. ‘Is er wel belangstelling voor? Want anders sta ik hier voor lul en daar heb ik geen zin in.’ Hij had het niet hoeven te vragen, want iedereen wilde wel een cd. Daarbij nam hij voor iedereen de tijd. Een jongen die wat tokkelde op een gitaar (die hij waarschijnlijk wilde laten signeren), kreeg een complimentje.
Het is tekenend voor de losse sfeer die Sacksioni schept. Hij hoort een jongen van een jaar of veertien mompelen dat hij het nu al niks vindt, nadat de gitarist een heel verhaal heeft gehouden of de opening van de ArenA. De jongen is duidelijk een Feyenoordfan. Ook hier gaat Sackioni er vanaf het podium direct op in. Op een leuke, warme manier, met veel Amsterdamse gein.
Meer nog dan vroeger vertelt hij tussen de nummers door mooie verhalen en anekdotes.
Elk nummer heeft een aanleiding, die je meestal kunt afleiden uit de titel. Bij het nummer Paddentrek bijvoorbeeld, krijg je meteen de beelden bij de muziek. Je ziet ze gaan, de padjes, op een komische manier. Een andere pijler van zijn werk is de ontroering van de schoonheid. Deze twee kanten van zijn werk zijn door de jaren heen heel herkenbaar en constant gebleven. Hij laat ook een nieuw stuk horen, dat nog niet af is. Dat hij halverwege de draad kwijtraakt en opnieuw moet beginnen, maakt het alleen maar intiemer.
Een profeet wordt in eigen land vaak niet gewaardeerd. Als Sacksioni een Amerikaan was geweest, was hij wereldberoemd, zeker weten. Ik raad iedereen aan hem te gaan zien als hij in de buurt is. Een wereldster met humor en wars van kapsones, die nog altijd schitterende muziek maakt.
© Jeroen Louis, 23 april 2011