APELDOORN – Het begon ongeveer met het gitaarstukje ‘Meta Sequoia’, dat de zestienjarige Harry Sacksioni voor zichzelf componeerde, na twee jaar gitaarles.
Nu viert de gelauwerde meestergitarist zijn veertigjarig jubileum als podiumartiest, met een feestelijke tournee en met het uitgeven van zijn eigen ‘Sacksioni Methode’, leergang voor gitaristen, bestaande uit twee dikke boeken en een dvd. Zo’n feestconcert begint op zijn beurt ook met ‘Meta Sequoia’, eerst met projectie van de spelende jonge(re) Sacksioni op het achterdoek, en dan neemt de hedendaagse Sacksioni het op het podium over van zichzelf.
Het begin van een aardige avond, waarin hij voorleest uit zijn (nog te verschijnen) anekdotenboek, met aardige voorvallen uit zijn loopbaan, en (natuurlijk) stukjes speelt uit heden en verleden, en die in gesproken woord voorziet van het hoe, wanneer, waar en waarom. Leuke muziekjes, mooie muziekjes, ontroerende muziekjes, swingende muziekjes, er komt van alles langs, alles met dat onmiskenbare Sacksioni-stempel van schijnbare vanzelfsprekendheid, ook als het gaat om muziek van anderen (Queen, Stevie Wonder, Lonnie Donegan).
Het meest opvallend is, ook na de vele jaren dat hij al op het podium staat, het volstrekte naturel van de manier waarop Harry Sacksioni omgaat met het publiek, zijn publiek, en met de (al dan niet door hemzelf opgeroepen) reacties uit de zaal. Hij is op zijn gemak, neemt ruim de tijd om een afgebroken nagel te herstellen, gaat in gesprek met een piepjonge gitariste in het publiek.
Van de weeromstuit is dat publiek ook op zijn gemak, en maakt geen probleem van de klungelige manier waarop hier en daar de achtergrondprojectie de mist ingaat – iets dat Sacksioni zelf niet eens in de gaten heeft, hij staat er met de rug naartoe. En het gaat ook niet om die plaatjes, het gaat om de gitarist en zijn gitaren en zijn muziek. Die komen volledig tot hun recht.
Nog te zien: Deventer 29/11, Olst 17/1, Neede 4/4, Rijssen 1/5