Bron: NRC Handelsblad 4 september 2000
Door: Jan Vollaard
Foto: Lex van Rossen
Amsterdam, 4 sept.”Mijn muzikale helden zijn niet per definitie gitaristen. Ik ben niet zo iemand die met een tennisracket voor de spiegel heeft gestaan om een favoriete gitarist na te doen. De gitaristen die mij aanspraken waren altijd muzikanten die de diepte, de harmonie en de melodie van een muziekstuk wisten te vangen. Steve Howe van Yes heeft mij een enorme stimulans gegeven, want in zijn solostukken deed hij tegelijk de baslijn, de melodie én de ritmepartij. Ik speel zijn nummer The Clap, naast een soort parodie op Wheels van The Stringalongs en een stuk van folkgitarist John Renbourn. In mijn nieuwe programma zijn dat eigenlijk de enige stukken die oorspronkelijk voor gitaar bedoeld waren.”
Gitaarvirtuoos Harry Sacksioni eert zijn muzikale voorbeelden in het soloprogramma Helden waarin hij onder meer nummers speelt van The Beatles, Stevie Wonder, Joni Mitchell, Jacques Brel en Dave Brubeck. Daarnaast componeerde Sacksioni enkele nieuwe stukken, gewijd aan striphelden Jansen & Jansens uit Kuifje en aan zijn “privé-helden”, zoon Lenno en dochter Jessa. Het Amerikaanse gitaarmerk Martin introduceert deze maand een Sacksioni-gitaar die naar Harry’s specificaties werd ontworpen.
“In de popmuziek heb ik de vocalen altijd het belangrijkst gevonden. Dat klinkt misschien vreemd uit de mond van een instrumentalist, maar de menselijke stem is het muziekinstrument met de meeste diepgang. Een gitaar of een viool worden buiten het lichaam bespeeld. Het is wel je innerlijk dat in het spel wordt weerspiegeld, maar er zit een stap extra tussen. Des te trotser ben ik, als het me lukt om met een instrumentale versie van een zangstuk de kern te raken en het gevoel over te brengen.
“Ik heb altijd ontkend dat ik muzikale voorbeelden had, maar ik moet nu toch constateren dat ik door mijn helden ben beïnvloed. Niet alle muziek leent zich voor een instrumentale benadering, want het moet wel haalbaar zijn op één gitaartje. Van U2 kan ik jammer genoeg niets spelen, omdat het ondoenlijk is om die kracht in je eentje te vangen. After Midnight van J.J.Cale vind ik heel goed, maar zonder zang wordt het al na één couplet saai. Blackbird van The Beatles daarentegen, is zeer geschikt voor een instrumentale interpretatie. Eigenlijk ben ik een John Lennon-fan, maar ik betrap mezelf erop dat ik voor gitaarversies van Beatlenummers eerder grijp naar het melodieuzere werk van Paul McCartney. En naar Day tripper, want het mag ook best een beetje rocken.
“Eén van de moeilijkste stukken die ik doe is I wish van Stevie Wonder, een nummer waar oorspronkelijk geen gitaar aan te pas kwam. Dat is heel erg moeilijk om te spelen, zo moeilijk dat ik het bijna knap vind van mezelf. Ondertussen blijf ik er op hameren dat het gevoel en de drive van zo’n nummer belangrijker zijn dan de techniek. Op zich vind ik het niet moeilijk om een pianostuk van Dave Brubeck naar de gitaar te vertalen. Het gepuzzel begint pas daarna, als ik na de eerste blauwdruk een zo sterk mogelijk arrangement probeer te maken. Blue Rondo van Brubeck speel ik helemaal aan het eind van mijn programma. Ik hoop dat ik daarna nog spieren over heb.”
Harry Sacksioni: Helden. 6/9 Muzenhof Leiderdorp; 16/9 Lampegiet Veenendaal; 7/10 Lawei Drachten; 10/10 Heerenlogement, Beusichem. Tournee t/m mei 2001.