Harry Sacksioni met ‘Adrenaline’ in De Koornbeurs in Franeker
Na veertig jaar optreden en gitaar spelen is Harry Sacksioni nog steeds even gretig aan het spelen. Dat doet hij dan ook ongelofelijk goed. Hij leeft van en voor zijn gitaar, hij is gitaar. Bijna elk jaar componeert hij een geheel nieuw programma bij elkaar en gaat daarmee en de boer op. Tussen de liedjes door vertelt hij de meest schitterende en maffe verhalen. Daardoor krijg je als te luisteraar de kans om even op adem te komen. Maar hij gaat ongemerkt toch gewoon door met spelen. Vandaar dat is het concert Adrenaline wel ruim over de geplande tijd heen ging.
In zijn eentje speelt hij op de zes snaren van zijn instrument drie partijen tegelijkertijd: bas, begeleidende akkoorden en melodie. Op zijn eigen specifieke manier: in fingerstyle. De bas doet hij met zijn duim en een beetje met zijn wijsvinger, de akkoorden met zijn wijs- en middelvinger en de melodie met zijn ring- en een beetje met zijn middelvinger. De pink helpt heel incidenteel. Makkelijker gezegd dan gedaan. Daarom heeft hij een handleiding geschreven van vierhonderd bladzijden die je in zes jaar door kunt nemen. Dan ben je in zijn stijl doorkneed en ben je net zo goed als hij is; mag je hopen.
Tijdens het concert speelde Sacksioni niet alleen zijn eigen stukken, maar oak een enkele composities van anderen. Zoals de oude traditional Scarborough fair, het schitterend gespeelde Here comes the sun van George Harrison en zelfs een van Queen: Killer queen. Dat alles op een versterkte Spaanse gitaar; je gelooft je oren niet!
Zo speelde hij ook stukken met invloeden van buitenaf: een Afrikaanse compositie en bijvoorbeeld een Keltisch stukje. Echter voortdurend legde hij ook zijn eigen stempel op zijn spel. Loopjes, motiefjes en ritmes. Daarmee werden die stukken elke keer weer onvervreemdbaar van hem. Het hield niet op met steeds weer een andere compositie. De ene uitbundig, de andere met ingetogen schoonheid. Dan weer jeugdsentimenteel over de Shadows, waar hij meteen het suffige Muppetsthema aan vastknoopte. Zo buitelde de ene schoonheid over de andere virtuositeit.
Sietze Bouma
Sacksioni zou Sacksioni niet zijn als er niet toch nog een gast kwam om samen met hem te spelen. In de eerste toegift nodigde hij Sietze Bouma uit Leeuwarden uit om samen met hem Iers feest te spelen. Beiden moesten dat nog wel even goed nakijken, respectievelijk instuderen. Maar het kwam er gaaf uit. De meestergitarist stak Bouma een fikse pluim op de hoed. “Let op die naam”, zei hij nog nadrukkelijk.
Daarna speelde hij nog geheel onversterkt Lenno; een ingetogen stukje dat hij had gemaakt bij de geboorte van zijn zoon. Zo werd iedereen weer verstild en onder de indruk naar huis gestuurd.
Harry Sacksioni met ‘Adrenaline’ in De Koornbeurs in Franeker, 120 bezoekers
Door: Hessel Fluitman