Op 17 maart 2022 trad Harry met zijn 12-snarig gitaarnummer ‘De Ali Shuffle’ solo op in de Ziggo Dome, als onderdeel van Matthijs Gaat Door in Concert. Hieronder Harry’s verslag:
Eind februari werd ik gebeld door de redactie van Matthijs Gaat Door. Ze liet weten dat ze een speciaal programma in de Ziggo Dome aan het voorbereiden zijn en vroegen mij of ik daarin zou willen optreden.
‘In mijn eentje?’ vroeg ik.
‘Ja, helemaal solo’, antwoordden ze…
Nou ben ik na 50 jaar optreden wel wat gewend, en ik heb jaren geleden ook al wel in het Sportpaleis van Antwerpen mijn hele soloprogramma gespeeld voor 16.000 mensen, maar om één nummer voor zoveel mensen te spelen, dat is toch wel even andere koek. Alle focus komt dan op dat ene nummer te liggen. Ik voorzag dat daar toch wel enige spanning op zou kunnen komen te staan…
Ook hadden ze al een keus uit mijn repertoire gemaakt: De Ali Shuffle, op de 12-snarige gitaar. (Oeps, dat nummer had ik al jaren niet meer gespeeld!). Als reden gaven ze op dat – buiten dat ze het een ‘lekker’ nummer vinden – het tempo van dit nummer precies past bij het nummer dat aansluitend door gitarist Leif de Leeuw, samen met die ongelofelijk goede Sven Hammond Big Band, gespeeld zou gaan worden: Soul Sacrifice van Santana. En of ik dat nummer dan ook nog zou willen meespelen… Na een poosje nagedacht te hebben of één gitaar tegenover 16.000 mensen in de Ziggo Dome het wel zou redden, heb ik toegezegd om het te doen, om het daarna ook volledig te omarmen!
Woensdag 16 maart. Een dag voor het optreden. Ik doe de generale repetitie in een lege Ziggo Dome, en kan daardoor alvast ‘proeven’ van deze indrukwekkende en immens grote zaal: nu nog leeg, de volgende dag geheel gevuld want het is al wekenlang uitverkocht.
Donderdag 17 maart. De dag van het optreden. Zowel in de zaal als op en rond het podium, krioelt het van technici, cameramensen, opnameleiders etc, die allemaal tot taak hebben om de optredens van de artiesten die avond technisch gezien tot een goed einde te brengen.
Op de gangen rond de kleedkamers ontmoet ik weer een hoop andere artiesten die ik goed ken, maar vanwege mijn eigen optredens bijna nooit zie: Hans en Candy Dulfer, Danny Vera, Glenn de Randamie (Typhoon), Marcel Veenendaal (Di-rect), Leif de Leeuw en Jan Rot om er een paar te noemen. Met Jan Rot heb ik midden in die drukte zelfs een indrukwekkend gesprek, uiteraard over zijn gezondheidstoestand, maar ook over het leven, dat voor hem nu in een heel ander perspectief is komen te staan. Wat me vooral tijdens dat gesprek opvalt, is dat hij – ondanks zijn breekbaar uitziende lichaam – super levendige ogen heeft. Ze stralen de wereld in. ‘Mij krijg je niet zomaar klein’ laten die ogen weten. Niet wetende dat dat een maand later toch zou gebeuren… Als afsluiting van dat gesprek maakten we samen nog een selfie.
‘Voor het nageslacht’ voegt hij er lachend aan toe.
Even later komt Matthijs van Nieuwkerk nog even snel naar me toe gerend om te zeggen dat hij straks op het podium, als inleiding van mijn solo-optreden, toch nog een kort interviewtje met me wil doen. Het is 20.00 uur en het programma is van start gegaan. Er zijn verschillende dames die de artiesten bijtijds uit de kleedkamer komen halen als je aan de beurt bent. Mijn optreden is een onderdeel van de finale, dus ik ben pas heel laat ‘aan de beurt’. Wat ik vreemd vind is dat er bij de kleedkamers geen tv-toestellen staan waarop je het programma kunt meekijken. Ik zeg dat aan een medewerker van de Ziggo Dome en die zegt ‘oh, maar als u het programma wilt zien dan kunt u aan het eind van de gang naar links, daar zit een deur met een code die ik u nu geef, en dan komt u in de bovenste VIP-ruimte waarvandaan u onopgemerkt door het publiek, de optredens kunt zien’.
‘Dat is te gek’, denk ik, en ik volg zijn aanwijzingen. Eenmaal door die deur kom ik in een volledig donkere ruimte. Ik loop naar de kant waar vanuit je de zaal kunt zien en… ik schrik me helemaal wezenloos! Vanuit dat punt kan je in één klap van bovenaf de gehele zaal zien, inclusief al die mensen. En helemaal beneden, in het midden van deze mensenmassa, zie ik als een klein wit vlekje, het podium waar ik straks in mijn eentje moet gaan spelen!
Ja, dit is de bedoeling niet!
Ik wilde de andere artiesten lekker kunnen zien optreden, en niet zomaar opeens geconfronteerd worden met de absolute nietigheid van mijn optreden straks met alleen maar één gitaar, op een wit vlekje, midden tussen een verwachtingsvolle idioot grote mensenmassa!!
Ik schiet meteen weer weg die deur door, en sluit me op in de stilte van mijn kleedkamer.
Ik realiseer me daar nog heftiger dat ik de enige artiest ben in dit programma, die in zijn eentje optreedt! ‘Zij’ hebben het allemaal een stuk makkelijker! ‘Zij’ hebben allemaal steun van andere muzikanten! Voor mij geen Sven Hammond band die meespeelt, geen medemuzikanten waar je even op kunt leunen…
En ik word me er steeds meer van bewust dat als ik de fout in ga tijdens mijn optreden…
Absoluut geen goede gedachte, een kwartier voor je op moet.
Na te zijn bekomen van deze schrikbeelden en angstgedachten begin ik langzaam weer in mezelf te dalen. En opeens kom ik op het lumineuze idee om al die mensen in de zaal niet als losse individuen te zien, maar als één persoon die de intentie heeft om gewoon te willen genieten van wat er aangeboden wordt. En mijn ‘schrikbeeld’ verdwijnt. Net op tijd.
Er wordt op mijn kleedkamerdeur geklopt. Het is de dame die me komt halen voor het optreden…
Vorig jaar was Harry te gast in het televisieprogramma van Matthijs van Nieuwkerk om te praten over de uitkomst van zijn anekdotenboek. In die uitzending speelde hij samen met de huisband ‘Sven Hammond Big Band’ een compilatie van Stevie Wonder nummers.
