Interview met Marijke Nekeman.
Uit dat interview een korte passage over haar samenwerking met Harry.
door:Roberto Palombit
(…) Anders was het toen Harry Sacksioni zich zelf aandiende als werkgever. Hoewel ze aarzelde of ze het nog een keer op kon brengen om een tijdje te moeten werken onder extreme beperkingen, zag ze toch voldoende positieve aspecten om nogmaals plaats te nemen in een begeleidingsgroep. Daarbij had Harry Sacksioni gekozen voor een aardige combinatie’.
"Ja, heel aardig, Jan de Leeuw op saxen, een bassist, vijf meter drums,een meisje op Mexicaanse harp en ik dan. Dat krijg je als je een duizendpootbent, je wordt gevraagd voor één functie (zangeres) en uiteindelijk komthet erop neer – bij mij dan – dat je piano en synthesizer speelt, zingten hier en daar wat acteert. Harry begon met het idee van twee zangeressen,toetsenist en dan die hele band. Ik had toen net die PPG gekocht en latervroeg hij of ik ook de rollen van die andere zangeres en de toetsenist opme wilde nemen. Dus deed ik het werk van drie mensen. In de tussentijd hadik dus leren onderhandelen, ik werd niet extreem goed betaald, maar weliets beter dan de anderen. We hebben een maand gerepeteerd en drie maandenopgetreden, ik geloof 75 optredens gedaan".
We belandden in een van Marijke’s, zijstraatjes als het tijdelijk verbonden zijn aan een vast programma versus het eigen muzikale functioneren aangesneden wordt. Ze vertelt dat een van de nadelen van zo’n programma is dat je gedurende een bepaalde tijd eigenlijk zèlf niets kunt doen. In het geval Halsema blijkt zelfs dat Marijke een heel jaar lang geen piano heeft aangeraakt. Ging ze namelijk iets doen, dan kropen de ideeën van anderen haar in de vingers. Niet dat ze zo beïnvloedbaar is, maar ze omschrijft zichzelf als een persoon die vanuit de achtergrond een overzicht opbouwt en van daaruit op de voorgrond gaat staan. Ergo, ze kan zichzelf moeilijk loskoppelen van het feit dat ze op een bepaald moment voor een ander werkt. Ze blijft constant over het onderhavige programma nadenken, maar leert daar dan ook veel van. Vooral van fouten die anderen maken. Zo niet echter in het geval Harry Sacksioni, want Marijke heeft grote waardering voor de manier waarop hij een constant reizend en musicerend gezelschap tot een werkbaar geheel wist te houden.
"Hij wordt door de media ondergewaardeerd, maar ik heb taferelen meegemaakt in bijvoorbeeld een plaats als Steenwijk, waar we te maken kregen met horden gillende meiden. Prachtig. Echt waar hoor. Hij heeft fans die tien, twaalf voorstellingen bezoeken. Van hetzelfde programma. En wat ik van hem geleerd heb en dat is misschien merkwaardig maar ik ben gewoon een conservatoriummeisje en dus bepaald niet voorbereid op de realiteit van de muziekpraktijk, er zijn mensen waar je voor gaat werken, die echt proberen het onderste uit de kan te halen. Die kijken wat je nog meer in huis hebt, om daar weer de nodige juweeltjes uit te kunnen halen. Maar waar Harry heel sterk in is: hij laat je in je waarde. Zodat ik rustig kon zeggen "dat speel ik niet en dat wel" en dat accepteerde hij Daar werd geen ruzie over gemaakt. Maar wat hij omgekeerd ook heel duidelijk kon maken, en daar heb ik het meeste profijt van gehad bij het maken van deze plaat, was dat hij zei "het is mijn muziek, ik kom hier volgend jaar weer met een programma, er moet één ding overeind blijven en dat is dat het mijn muziek blijft, je mag alles doen, maar ik moet het kunnen verkopen". Nou, dat is tegelijk een hele ruime opvatting en een hele strikte. Ik heb bij hem ook nooit het gevoel gehad dat ik zat te hoereren ofzo. Want dat is een gevoel waar je soms tegenaan gaat zitten hoor, als je in loondienst bent" (…)