Gitarist Harry Sacksioni al 26 jaar aan de top
door: Judith Bakkers
foto: Photography & Images
Coverstory
In de media zien we hem niet veel, Harry Sacksioni. Toch trekt Neerlands grootste gitarist al zesentwintig jaar volle zalen met zijn eigen instrumentale shows. In Nederland, maar ook in het buitenland (België, Duitsland en Oostenrijk) weet men hem bijzonder te waarderen. Dat resulteerde in 1996 in de hoogste Nederlandse muziekprijs, de Edison, voor zijn cd Who’s pulling the strings. Een bescheiden man die helemaal opgaat in zijn vak en zichzelf soms een beetje ‘God’ voelt.
Serene rust straalt het landschap uit in de buurt van de verblijfplaats van de voormalig gitarist van Herrnan van Veen. Harry Sacksioni, die achter de sigarenwinkel van zijn vader in de Amsterdamse Rijnstraat werd geboren, woont al vanaf zijn twintigste in het Gelderse Lienden. Daar, tussen de groene weilanden, de vrolijk fluitende vogels en.de rustig grazende schapen, vindt hij de balans in zijn hectische artiestenleven. ‘Van september tot en met mei ben ik op tournee, met een kleine pauze aan het begin van het jaar. Dat vergt een hoop van je. Hier ben ik ver weg van alle drukte en kom ik weer op adem. Toen ik in Amsterdam woonde had ik al een soort kluizenaarsgevoel. In de prachtige tuin achter de winkel droomde ik dat ik helemaal alleen in de jungle van Afrika stond. Het is hier geen Afrika, maar wel lekker landelijk.’ Zittend in de serre van zijn zelf ontworpen huis, kan hij uren kijken naar nestelende vogels en de schaapjes in de wei. Dat vindt hij heerlijk. Harry blijft dan ook nooit in een hotel overnachten als hij in Nederland optreedt. ‘Ik hou niet van hotels en ik wil graag terug naar mijn eigen stek, naar mijn vriendin Nancy, dochtertje Jessa en zoontje Lenno.’ Het gezinsleven bevalt de inmiddels vijftigjarige Harry uitstekend en hij neemt de gemiste uren slaap op de koop toe. ‘Voor mijn optredens doe ik in mijn kleedkamer altijd een klein tukje van tien minuten. Daarna ben ik helemaal fris om ertegenaan te gaan.’
Keuzes
Naast een stabiele thuishaven heeft de virtuoze instrumentalist ook een ander hulpmiddel om zich maar liefst negen maanden helemaal te geven op de bühne: ‘Ik train veel. Vroeger voetbalde ik bij Ajax. Op mijn zeventiende moest ik kiezen tussen een voetbalecarrière en mijn gitaar. Ik koos toen voor de gitaar, maar ben wel altijd blijven voetballen. Heel lang nog in Amsterdam, maar nu train ik alleen nog bij de plaatselijke voetbalclub. Als je wilt optreden moet je een goede conditie hebben en het is heerlijk als je je lichamelijk kunt inspannen. Vroeger rende ik ook nog vaak acht kilometer hier in de buurt, maar wegens tijdgebrek heb ik dat opgegeven,’ en hij maakt glimlachend een hoofdbeweging richting zijn anderhalf jaar oude zoontje, dat vrolijk in huis ronddrentelt. En hoe vreemd het ook klinkt, de zoon van de sigarenman rookt niet. Hij heeft zelfs een grote aversie tegen rook. ‘Ik ben het type dat ruzie maakt als iemand in een restaurant rookt. Dat vind ik zo onsmakelijk. Als ik gezellig aan tafel zit wil ik niet die stank van rookwaren om me heen.Hoewel Harry best wel van lekker eten houdt en zich culinaire hoogstandjes laat welgevallen als hij voor optredens buitenshuis moet eten, probeert hij thuis zo weinig mogelijk vlees te eten. ‘Ik denk dat ik onbewust toch de goede keuzes maak, want ik wordt niet dik. Daarnaast snoep ik in principe niet. Tenminste, als er geen snoep is taal ik er niet naar. Ik ben niet verslaafd aan eten.
Creëren
Momenteel toert Harry door het land met zijn show ‘Helden’. Anders dan in de andere vijfentwintig jaar, speelt hij in deze nieuwe show voor het grootste gedeelte geen eigen composities, maar vertolkt op sublieme wijze nummers van muzikanten die hij bewondert en die hem beïnvloedden. ‘Ik speel songs van Stevie Wonder, The Beatles en Joni Mitchell, op mijn manier met een eigen karakter. Het is zo’n succes dat ik er volgend jaar mee door ga. Met andere nummers natuurlijk.’ Toch blijft de muzikant tijdens het hele jaar nieuwe muziekstukken componeren, voor zijn volgende shows en omdat hij zijn gevoelens kwijt kan in zijn muziek. ‘In de tijd dat ik niet optreed componeer ik veel. Elk jaar is minstens de helft van rnijn programma nieuw materiaal. Ik vergelijk dat creëren een beetje met "Godje" spelen. Je maakt iets nieuws, creëert iets wat niet bestaat en het brengt interactie teweeg.’ Met name die interactie is voor dit bühnedier zeer belangrijk. Hij wil graag voor en met zijn publiek spelen. ‘Mijn nummers zijn eigenlijk verhalen zonder tekst. Er zit meestal een diepere gedachte achter,’ legt Harry uit. Zo heeft hij het gevoel dat hij kreeg toen hij over het verkeersplein de Poot van Metz reed, letterlijk kunnen vertalen in muziek. En schreef hij een stuk over zijn dochtertje. ‘ik vertel tijdens mijn show wel waar de stukken over gaan, maar meer op een humoristische en soms ironische manier om die interactie te bewerkstelligen. Instrumentale muziek is om de fantasie aan te raken en het gaat er minder om de bedoeling van de maker precies weer te geven.’ Sacksioni vindt wel dat instrumentale muziek zwaar ondergewaardeerd wordt. Dat merkte hij heel goed toen hij als enige artiest niet mocht spelen tijdens de Edison-uitreiking. ‘Maar,’ zegt hij vrolijk, ‘ik verkoop toch elk jaar meer cd’s dan bijvoorbeeld mijn vroegere baas Herman van Veen. Dus het valt allemaal wel mee!’ Geëngageerd Ook diepere, filosofische en maatschappelijk geëngageerde gedachten vertaalt gitarist Sacksioni in fraaie noten. Naast mooie liedjes wil hij zijn publiek een boodschap geven. Zijn toehoorders laten merken hoe goed we het hier hebben in Nederland en dat dat in sommige andere landen wel anders is. De politiek en maatschappelijk bewuste componist wordt fel als hij daaraan denkt: ‘Een politiek bewustzijn vind ik heel belangrijk. Je moet niet denken dat alles vanzelf gaat. Tijdens mijn shows geef ik kleine speldenprikjes om het publiek wakker te schudden. Met de song "Omdat Victor Jara zong" bijvoorbeeld. Dit nummer gaat over een volkszanger in Chili die opkwam voor de democratie en liederen zong tegen de junta. Diezelfde junta hakte daarna zijn handen af.’ Sacksioni’s gevoelens ten opzichte van Pinochet kwamen goed tot uiting tijdens een interview in Nova over deze dictator. Hij speelde daar ook "Omdat Victor Jara zong". Bij Harry blijft het niet bij ‘protestsongs’ alleen. Hij probeert daadwerkelijk wat te betekenen voor de zwakkeren in onze maatschappij. Daarom geeft hij per jaar drie benefietconcerten aan minderbedeelden en zet zich erg in voor de daklozen in Nederland.
Bron: Hartslag/magazine van de Nederlandse Hartstichting voorjaar 2001