VRIJDAG 10 DECEMBER 2010
Vandaag mocht ik een portretshoot doen met Harry Sacksioni. En ik moet direct mijn excuses maken. Vorige week hield ik jullie voor dat hij een van de beste gitaristen van Nederland is. Dat is hij niet. Onlangs is hij uitgeroepen tot dé beste gitarist. Bovendien niet alleen van Nederland maar van de Benelux!
Vanmorgen vroeg al mijn spullen klaargezet. De accu’s van mijn camera’s opgeladen. De flitsers uitgetest. Een back-up systeem voor de flitsers ingepakt. Kortom, er mag op zo’n dag niets fout gaan, dus wat je in de hand hebt moet ook kloppen.
Nadat ik wat onwennig over de drempel was gestapt en mijn softboxen en flitsers had geïnstalleerd vroeg hij wat ik van plan was. Wilde ik hem met of zonder gitaar vastleggen? Met natuurlijk! Waarop hij vervolgens op zoek moest naar zijn gitaar. Hij was hem kwijt! Gelukkig voor hem én voor mij kwam zijn lievelingsinstrument tenslotte toch boven water. Gelukkig voor mij want vervolgens ging hij zitten en……….. begon te spelen.
Het blijft een soort van mirakel wanneer een muzikant, nota bene zo´n muzikant, zijn gitaar oppakt en begint te spelen.
Ik moest alle zeilen bijzetten om me niet als een klein kind met open mond te vergapen aan zijn spel. Ik moest aan het werk. En wat voor werk. Terwijl Harry speelde heb ik het daarop volgende uur meer dan 300 foto´s kunnen schieten, waarvan hier de eerste resultaten.
Een uur waarin veel fantastische nummers van zijn hand voorbij kwamen. Inclusief “Walk Over”, een nummer waarin hij de baslijn, melodielijn én acoorden speelt. Over de hele wereld zijn er niet meer dan vier (!) gitaristen die dat voor elkaar krijgen. Harry Sacksioni is er een van…
Na nog een kopje koffie te hebben gedronken en wat gefilosofeerd te hebben over muziek, de emotie daarin, de passie daarvoor en de artistieke gelijkenissen met fotografie, ben ik weer naar huis gereden. Ik ben hem echter één ding vergeten te vragen: Naar wat voor muziek luistert hij wanneer hij niet zelf speelt? Wellicht krijg ik nog eens de kans om dat te vragen. Onderweg terug betrapte ik mezelf in de achteruitkijkspiegel telkens op een brede grijns. Het was prachtige muziek. Harry is een bijzonder vriendelijke man. Ik heb de foto´s kunnen maken die ik in mijn hoofd had. Het was een geweldige middag.
Een middag waarop ik als enorme muziekliefhebber, onder het genot van het fabelachtige gitaarspel mijn passie mocht beoefenen.
Ik ben een mazzelaar.
Bedankt Harry Sacksioni!
