Op 29 november verscheen een paginagroot interview met Harry in dagblad De Stem naar aanleiding van het succes van zijn programma While my guitar gently weeps… Lees het volledige artikel hieronder.
Hij noemt de kennismaking met zijn gitaar het mooiste dat hem kon overkomen. Harry Sacksioni speelt ook dit seizoen de zalen weer vol met ‘While My Guitar Gently Weeps’. Door Willem Jongeneelen
Het succes van de voorstelling heeft hem oprecht verbaasd. In tijden van crisis dacht de 62 jaar geleden in Amsterdam geboren Harry Sacksioni dat het voor hem moeilijker ging worden om publiek te trekken. Niet dus. „Vorig seizoen was, op een of twee voorstellingen na, alles uitverkocht. Er zijn zoveel aanvragen dat ook de rest van het theaterseizoen alweer vol stroomt. We noemen het een reprise, maar stiekem stop ik er ook steeds nieuwe dingen in. Om het ook voor mezelf spannend te houden.”
While My Guitar Gently Weeps loopt nu door tot en met december 2013. De voorstelling begon als een ode aan de in 2001 overleden ‘stille’ Beatle: George Harrison. Hij noemt diens lied dat voor de toepasselijke titel van zijn laatste dubbel- cd en voorstelling zorgde, een ultieme popsong. „De relatief simpele melodie heeft zowel iets weemoedigs als iets heel krachtigs. Bovendien zit er in het origineel een prachtig stukje geïmproviseerd gitaarwerk. Die solo is voor die speciale gelegenheid ingespeeld door Eric Clapton, die het eigenlijk te veel eer voor hemzelf vond bij The Beatles te mogen spelen. George Harrison had steeds de solo’s van henzelf afgekeurd. Mooi verhaal. Dat middenstuk is inderdaad werelds.”
Voor Sacksioni dient zich vervolgens het probleem aan: hoe vertaalt hij de essentie van zo’n nummer naar slechts één gitaar? „Dat is al mijn hele leven de moeilijkheid. Daarin ligt ook de uitdaging. Ik heb maar drie mogelijkheden ter beschikking. Ik speel de bas, de begeleiding en de melodie, gelijktijdig, op één instrument.” Hij vertelt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar iedere muzikant weet dat dat uiteraard niet zo is. Want dat is nu net wat Sacksioni al sinds halverwege de jaren zeventig zo bijzonder en zo geliefd maakt. Via het vertalen van het werk van Harrison en de andere Beatles, raakte de nog altijd even gedreven muzikant opnieuw in contact met andere juweeltjes uit de jaren zestig, zeventig en tachtig. In de voorstelling zitten dus ook klassiekers van The Lovin’ Spoonful, Jefferson Airplane, Alan Parsons en Queen. Gewaagd blijft het wel, een bombastisch nummer als Killer Queen naar één gitaar vertalen.
„In dit geval heb ik mijn versie gemaakt zonder nog naar het origineel terug te luisteren om het nummer te ontleden. Ik putte uit mijn herin neringen, een schatkamer op zich. Ik begrijp de muziektaal. Ik kan in een auto zitten en horen welke akkoorden er gebruikt zijn. Die bagage bezit ik nu eenmaal. Thuis pak ik een gitaar en in het geval van Killer Queen ben ik eerst de melodie gaan spelen, uit het hoofd. Daarna ben ik zelf de baslijn eronder gaan heruitvinden. Al snel werd het een mooi geheel, waar overigens Freddy Mercury alle credits voor verdient. Het is een veelkleurig nummer. Aan de onderkant van de melodie zit nog het een en ander aan fraais verscholen. Het lijkt gemakkelijk, en dat is ook precies de kunst. Ik had in mijn versie vrij snel de essentie te pakken. Dat verbaasde mij, want ook ik vroeg me af of het nummer ontdaan van al die bombast wel overeind zou blijven. Dat doet het. De vonk slaat ook iedere keer weer over.” Het kost Harry Sacksioni geen enkele moeite om een voorstelling met slechts één man met gitaar op het podium uren lang boeiend te houden. „Vergis je niet. Ook verbaal gebeurt er wat. Ik vertel anekdotes en improviseer met het publiek. Iedere avond gebeuren er andere dingen. Dat geeft niet alleen het publiek, maar ook mij steeds opnieuw een boost. Het meest gehoorde compliment is dat, hoe groot of klein een zaal ook is, het altijd dichtbij wordt. Het is net alsof iedereen close tegenover mij zit en ik alleen voor hen speel.”
Muzikaal weet hij de tracks ook steeds spannend te houden. Zelfs de keuze van de songs die hij speelt. In de nieuwe voorstellingen duiken plots ook U2 en een eerbetoon aan Stevie Wonder op, met een nagenoeg onmogelijk te spelen Superstition, inclusief trompetlijn. Een vreemde eend in de bijt, letterlijk, is Spetter Pieter Pater, uit Alfred Jodocus Kwak van Herman van Veen, met muziek van Erik van der Wurff en Sacksioni zelf. Die noemt het in de voorstelling gekscherend zijn eigen wereldhit. Gelijk heeft hij, want het nummer ging samen met alle afleveringen van het sprookje de hele wereld over. Instrumentaal op één gitaar komt het over als een vergeten folknummer van Mike Oldfield. „Hé, zo heb ik het nog nooit bekeken. Het nummer is destijds puur voor dat sprookje gemaakt, maar in een andere context komen wellicht mijn muzikale roots meer naar boven. Die liggen naast pop inderdaad in de folk en aanverwante zaken. Als je iets ontdoet van alle opsmuk, zoals je dat ook bij Drive My Car van The Beatles goed kunt horen, blijft de essentie, de eigenheid van een nummer over.”
Harry Sacksioni is een heel gelukkig mens. Een groot muzikant, maar nog altijd razend nieuwsgierig. Hij verklaart nog iedere dag bij te leren. „Ik heb een bepaalde bijzonderheid in mijn spel weten te creëren. Maar iedere stijl kent zoveel specifieke technieken, er is nog een regiment aan technische mogelijkheden als je je in jazz, flamenco, pop of folk verdiept. Die kun je je onmogelijk allemaal tegelijk toe-eigenen. Ik componeer sinds mijn veertiende, iedere dag. Ik zorg dat er altijd iets inzit dat ik nog niet beheerste. Je bedenkt dan iets dat bijna onmogelijk is om te spelen. Door er hard aan te werken, lukt het uiteindelijk toch. Zo breng ik mijn techniek steeds op een hoger peil. Die drive bezit ik nog steeds. Een gitaar is ongelooflijk boeiend. Het maakt me gelukkig dat ik er zo mee overweg kan en er heel mijn ziel in kan leggen. De kennismaking met mijn gitaar is het mooiste wat me kon overkomen Ja, ik ben fanatiek. Ook als ik voetbal. Daarom blijf ik zo goed in conditie, ondanks dat biertje dat ik soms drink. Optreden blijft boeiend. Iedere keer opnieuw denk ik: ik mag weer. Ik heb altijd zin. Is dat naïef? Nee toch? Ik omarm het leven!”
Harry Sacksioni: While My Guitar Gently Weeps vanavond in Chassé Theater in Breda (uitverkocht). 29 januari in De Bussel in Oosterhout, 9 maart De Kring in Roosendaal, 17 april in De Maagd in Bergen op Zoom.
