Door: Jos Huijgen
WORMER – Een failliet gegane impressario was er. de oorzaak van dat de flamenco gitarist Paco Pena zondagavond niet op het podium van het Maerten Donck theater stond. Problemen dus voor de organisatoren, die in allerijl zochten naar een ander gitaarfenomeen. Iemand, die net als Pene, beantwoort aan de verwachtingen van het gitaarminnend publiek. Een gitarist die de sterren van de hemel speelt, een heerser in de softpop, een smaakmaker dus. Kortom een persoon die men niet zo gauw vergeet.
Harry Sacksioni was de persoon die aan deze eisen moest voldoen. Dat is gelukt. Voor een uitverkochte zaal gaf Sacksioni een concert van formaat. Dat was behalve aan de onmiskenbare kwaliteiten van de gitarist ook te danken aan zijn uitstekend ensemble. In dat gezelschap speelde Nancy Green de cello, waarvoor zij in Amerika een, klassieke ,opleiding heeft genoten. Behalve met Sacksioni speelt zij ook in de Amerikaanse groep de Boston Pops en treedt zij solo op. De keybords werden bespeeld door Hans Niewint, van oorsprong een hobbyist, die zin werk in de chemie heeft verwisseld voor het muzikale vlak. Niewint heeft hiervoor het conservatorium doorlopen. De groep werd gecompleteerd door slagwerker Jan Baghwandin, die -hoe kan het ook anders- net als de anderen behoorlijk geschoold is. Baghwadin is student klassiek slagwerk te Den Haag.
Genoeg nu over de groep. Op haar de uitvoering. Sacksioni startte op een twaalfsnarige gitaar met Ali’s Shuffle. Het nummer bevatte veel maatwisselingen en is gebaseerd op het voetenwerk van de beroemde bokser.
In Maclntosh op vakantie werd gespeeld op een Zuid-Amerikaanse tipple gitaar. De blik van Sacksioni op wereldse aangelegenheden werd duidelijk door zijn opmerking dat deze gitaar vaak vals en wrang klinkt, zeker zolang de junta in veel Zuid-Amerikaanse landen heerst. ,Opvallend in dit nummer was het strakke drummer! van Jan Baghwandin, die afwisselend gebruik maakte van de hi-hats en tom toms.
Extra dimensie
De titels van Sacksioni’s werkstukken zijn gebaseerd op persoonlijke ervaringen, impressies en beelden. De gitarist zoekt steeds naar een vertaling van die beelden door zijn tien vingers. Hierdoor kreeg bijvoorbeeld het stuk, „Het oude huisje aan de rand van het bos", een extra dimensie. In dit nummer was een kleine ruimte opengelaten voor een grappig muzikaal dialoogje tussen gitaar en cello. Zo kon trien even een stukje Love Story en Strangers in the Night horen, waarna men weer overging in het oorspronkelijke thema. Dit werd gespeeld met een electrische Gibson gitaar, die overigens een vet geluidje produceerde, wat ik niet in de sfeer van dit nummer vond passen.
In de composities ging het gitaar werk van Sacksioni vloeiend over in een samenspel met piano en cello. Hierin kwamen de klassieke invloeden van Nancy Green goed naar voren. De celliste speelde prachtige melodieën en is een aanwinst voor de Nederlandse gitarist.
Het enige zangwerk van de avond kwam naar voren tijden het lied Suikerspin. Een komische samenzang, dat sterk leek op het nummer Nobody van de Jazz elpee van Ry Cooder.
Sprookjesland
Na de pauze bracht men het in mysterieuse sfeer gespeelde stuk Svodobadans. Het pianospel van Niewint was hier zo subtiel slat men gauw wegzeilde in sprookjesland. Sacksioni besloot met een set van drie nummers, De Bij, De Vlechters en De poot van Metz. et publiek uitte zijn waardering voor het optreden met een daverend applaus. Menigeen kan terugkijken op een onvergetelijke avond. Ik zeker.