Op het moment dat ik dit schrijf is de wereld aan het vergaan.
Althans zo hebben de Maya’s ooit berekend. Zou wel een mooi moment zijn want ik was juist van plan het afgelopen jaar, voor mezelf en voor de lezer, te overzien. En er bestaat natuurlijk niet een beter en tevens ironischer moment voor het uit elkaar spatten van de aarde, dan tijdens een mooie overdenking van – en een ode aan – het leven op diezelfde aarde. Want hoe je het ook wendt of keert, ook aan al het mooie in dit leven komt een eind. Dat is een natuurwet.
Ik kijk naar buiten maar zie nog steeds een schitterend, rustig beeld: prachtige bomen, weliswaar kaal (maar dat komt weer door een andere natuurwet), een mistig landschap van velden met fruitboompjes, en weer een ander grasveld vol relaxed etende schapen. (Ik woon op het platte land, zoals je begrijpt.) Geen verwoestende bliksemschichten en/of orkaankrachten, geen tsunami’s of ander natuurgeweld. Ook aan onze poes gaat op dit moment het vergaan van de wereld voorbij. Hij ligt zich met dichtgeknepen ogen heerlijk uit te rekken op zijn vaste plekje bij de verwarming. Grote groepen mensen hebben zich de afgelopen weken ingegraven, verstopt in berggrotten in een Italiaans dorpje, of zich op de Veluwe genesteld in een compleet van alle behoeften voorzien ondergronds huis dat ook nog blijkt te kunnen varen, mocht over een uurtje al het vaste land weggevaagd zijn en er alleen nog water te zijn over gebleven. Ik kijk voor de zekerheid nog even op mijn telefoonscherm om te checken of er in de grote steden elders in het land al paniek is uitgebroken, maar nee. Geen andere incidenten dan de gebruikelijke verkeersongevallen, uitmelkende pandjesbazen, bedriegende politici, files, verkrachtingen en moorden.
Niets aan de hand dus.
Ik geloof dat het tijd wordt om toch maar mijn afgelopen jaar te overzien. En dat was me er weer eentje. Van januari tot en met mei was ik nog steeds bezig met de drie maanden daarvoor gestarte While my guitar gently weeps tournee, waarvan eind mei bleek, dat op twee na, alle voorstellingen uitverkocht waren. ‘Tegen de crisisfeiten in’, begreep ik van menig theaterdirecteur. De theorie werd geopperd dat veel mensen juist tijdens een crisis muziek willen horen uit de tijd dat er helemaal geen crisis was, maar ja, hoe verklaar je dan dat er toch ook stelselmatig behoorlijk wat jong publiek in de zaal zit… Toen in mei de dubbel-cd met de nummers uit dit programma uitkwam, drong bij mij pas goed de gretigheid en het enthousiasme van het publiek voor deze muziek tot me door, want in een mum van tijd was de eerste oplage al uitverkocht. Mede omdat ik het spelen en arrangeren van de nummers uit die tijd een enorme uitdaging vind en iedere dag niet kan wachten om die avond op te treden, besloot ik er dan ook nog anderhalf seizoen aan vast te knopen. Tot en met december 2013! Helemaal een reprise-voorstelling is het overigens niet want ik voelde sterk de uitdaging om een behoorlijk aantal nieuwe stukken voor 1 gitaar te arrangeren en te spelen, waaronder With or without you van U2, Superstition van Steve Wonder en een gitaarbewerking van het eerste nummer dat ik in mijn leven ooit hoorde: Glenn Miller’s In the Mood, inclusief alle improvisaties. (Over uitdaging gesproken…!) Ook voor deze tournee blijken de zalen (op een enkel theater na) weer helemaal vol te lopen…
Taylor gitaar
Even tussendoor: De meeste kennen mij al jaren spelend op mijn ‘hoofd’ gitaar de Takamine EN 30C. Voor deze tournee werd ik door Taylor Europe in de gelegenheid gesteld om een prachtige Taylor te bespelen. Na wat klankkleurproblemen in het begin (hij klonk me nog net iets te ‘dun’) ben ik samen met mijn vaste en vooral ook gedreven geluidsman Gijs van Sorgen gaan sleutelen aan de knoppen van mijn rack, en kwam er een schitterend klinkend en vooral heerlijk spelend instrument te voorschijn.
Hoge fan
Vorig jaar was me al duidelijk gemaakt dat ik er een zeer hoge fan bij heb: astronaut, en intussen held van heel Nederland, André Kuipers. Hij had mijn cd Adrenaline zelfs mee de ruimte in genomen. Maar het kan nog ‘weirder’. Op de avond van de 26ste juni van dit jaar, terwijl ik met vrienden relaxed thuis aan tafel zat, ging mijn mobiel over. Omdat alleen goede vrienden mijn nummer hebben nam ik niet met mijn naam op maar met een ietwat afwezig: ‘Jah?’ Aan de andere kant van de lijn hoorde ik wat gekraak en toen zei een stem: ‘Met Harry Sacksioni? Dit is Andre Kuipers’. Eerst dacht ik nog even dat een van mijn vrienden me in de maling nam (Ik heb een vriend die me op de gekste tijden kan bellen met de ene keer de stem van André Rieu, en een andere keer die van Frank Boeijen. Op een keer ging dat overigens goed mis: Ik nam de telefoon op en hoor met een zwaar en zangerig Limburgs accent: ‘Hallo, iz did Harry Zacksioeni? André Rieu hier.’ Ik pareer meteen met: ‘Jaaah Jacques, nu weten we het wel!’ Groot was mijn schrik toen bleek dat ik wel degelijk André Rieu aan de telefoon had! Hij had mij, als ervaringsslachtoffer/ deskundige, een vraagje te stellen over hoe met een stalker om te gaan…) maar hier zei iets me dat dit geen fake was en ik wel degelijk André Kuipers vanuit zijn ruimtecapsule aan de telefoon had. Wonderbaarlijk mooi moment! Ik zat meteen weer vol adrenaline. Toen het gesprek begon vloog hij boven Afrika en vlak voor we na 6 minuten ophingen vloog hij al boven Rusland. André Kuipers en zijn vrouw plus een delegatie van de ESA (Europian Space Agency) bezochten later mijn optreden op 25 oktober in Noordwijk waar we na afloop nogmaals, maar nu oog in oog, ons wederzijds respect konden uitspreken.
De Sacksioni Methode
2012 is ook het jaar waarin de Sacksioni Methode zich nog dieper genesteld heeft binnen de gitaarwereld in Nederland en België. Ik ben er zeer trots op dat, drie jaar na uitkomst, nog ieder dag vele zowel jonge als oudere gitaristen in deze landen tot mijn methode overgaan. Inmiddels heb ik al met een groot aantal uiterst vaardige fingerstyle gitaristen kennis gemaakt die de methode gebruiken. Daar zitten jonge gitaristen bij (soms van nog maar 11, 12 jaar!) en mensen die op latere leeftijd met de methode begonnen zijn. (Ik ken er zelfs twee van rond de 70! Karakter!) De één leert het als zelfstudie en weer anderen doen dat in samenwerking met hun gitaarleraar. Ook zijn er dit jaar weer een aantal muziekscholen bijgekomen die de methode als standaardwerk op hun school doceren.
De Sacksioni Junior Methode
Zoals ik al eerder liet weten ben ik er van overtuigd dat het ‘meer partijen tegelijk spelen’ ook door kinderen (v.a. 6 jaar) geleerd kan worden. Vorig jaar had ik daarom al een begin gemaakt met het schrijven van de Sacksioni junior methode. Dit jaar ben ik daarmee doorgegaan en het ziet er nu naar uit dat het op de helft van het aankomende jaar uit zal komen. Het kan mogelijk een kleine revolutie binnen de gitaar jeugd opleidingen betekenen, vanwege de geheel andere methodiek die ik heb bedacht. Beduidend anders dan wat er tot nu toe aan gitaar methoden voor de jongste leerlingen is geschreven. Ik ben er namelijk van overtuigd dat kinderen vanaf 6 jaar het al aankunnen om de rechterhandduim ‘iets anders’ te laten doen dan de overige vingers van die hand. (Het bewijs daarvan is al geleverd door een drietal leerlingen (6, 7 en 8 jaar) van het Muziekpakhuis 049 in Someren en Asten. Zij kregen de eerste drie hoofdstukken als proef en bleken de aangereikte stof uit deze junior methode na een tijdje geheel te kunnen spelen!) Ik ben in de junior methode uitgegaan van liedjes die 6 tot 10 jarigen allemaal van school kennen. (Drie maal drie is negen, Berend Botje, Lang zal ze leven, Vader Jacob etc.) Deze liedjes leren ze door zowel de bas (duimwisselslag) als de melodie tegelijkertijd te spelen.
Stringdance
Even vooruit kijkend kan ik laten weten dat ik na de While my guitar gently weeps tournee, vanaf 1 januari 2014, een nieuw soloprogramma ga spelen onder de titel STRINGDANCE. Ik heb een behoorlijk aantal jaren terug ook al wel een programma onder deze titel gedaan maar dat duurde maar kort omdat ik plotseling het idee kreeg om iedere avond jonge talenten in mijn programma te laten optreden en doopte ik dat programma om in: The CITY TALENT TOUR. Voor Stringdance 2014 heb ik al een behoorlijk aantal nieuwe stukken geschreven. En daar zitten heel uitersten tussen, want in dat programma ben ik, buiten de Taylor en de Takamine gitaar, ook van plan af en toe wat uitstapjes te maken naar de de slide-, de 12-snarige- en de elektrische Fendergitaar.
We zitten dus nu aan het eind van 2012 en zo vlak voor de afsluiting van een voor mij zelf (weer) mooi jaar kreeg ik op het persoonlijk vlak toch nog even iets voor mijn kiezen. Uit het niets had ik namelijk symptomen van een ziekte die weinig goeds voorspelt. Veertien dagen heb ik letterlijk in doodsangst geleefd en zelfs een paar optredens gedaan die werden beheerst door die angst, en ik geheel niet meer onder controle had. Totdat ik eindelijk in het ziekenhuis een onderzoek kon ondergaan waaruit bleek dat ik een zeer milde ziekte onder de leden had, met weliswaar exact dezelfde symptomen als de ziekte waar ik bang voor was, maar gemakkelijk met pillen te genezen is. Pfff… Wat een opluchting was dat! Een leuker iets zo tegen eind van dit jaar, was de publiekskeus om een nieuwe Arriva trein met mijn naam te laten rijden! Deze trein zal 15 jaar lang rijden op verschillende trajecten in het Oosten van het land.
Aan het eind van het jaar wil ik ook nog wel even iets kwijt over de zogenaamde social media als twitter en facebook. Het afgelopen jaar heb ook ik me laten verleiden om er aan mee te doen. Op facebook heb ik – uit onwetendheid – in de eerste twee maanden iedereen toegelaten die ‘mijn vriend’ wilde zijn. Maar eerlijk gezegd ben ik me rot geschrokken… Buiten een aantal mensen die facebook op een zinnige manier gebruiken, zijn er wel erg veel die het gebruiken voor hun dagelijkse ‘wissewasjes’. Ik neem aan dat het voor velen een uitlaatklep is, maar om iedere dag te lezen dat het met de hond weer beter gaat, dat de eerste dag van de week altijd zo’n rotdag is maar dat gelukkig het weekend er weer aankomt, of dat de urinewegen nog steeds geblokkeerd zijn, maakt me niet echt gelukkig. Ik ga aan het begin van het nieuwe jaar dan ook zoeken naar de knop waar ik een deel van die ‘vrienden’ weer kan uitschakelen. Twitter vind ik nog wel iets hebben omdat je in een paar korte zinnen aan een grote groep mensen iets kunt laten weten of gerichte informatie kunt ontvangen. Er is minder ruimte om te ‘ouwehoeren’, en dat helpt.
Als ik dit schrijf zijn we weer een dag verder en de wereld blijkt niet te zijn vergaan. Ik moet denken aan al die mensen die zich gisteren ingegraven hebben om te proberen het ‘einde der tijden’ te overleven. En in het bijzonder die man met zijn voltallige familie op de Veluwe in dat boothuis… Deze gelovige man zal ongetwijfeld voor zichzelf vandaag wel een verklaring hebben gevonden waarom het ‘nu even niet’ gebeurde. In de muziek moet je soms in het ongelooflijke geloven om tot iets moois te komen, maar dat is heel iets anders dan star geloven in niet bestaande natuurwetten. Het trieste is dat zijn hele familie er in wordt meegezogen. Had die familie die zelfde energie en dat zelfde geloof gestoken in muziek maken, schilderen of een ander creatief beroep, dan was de wereld sinds gisteren weer een paar echt mooie juweeltjes rijker geweest…
Ik wil bij deze graag vast alle mensen bedanken die het afgelopen jaar de moeite hebben genomen om via het gastenboek op deze site of via twitter, hun gevoelens over mijn muziek kenbaar te maken. De meeste berichten kwamen naar aanleiding van een optreden en daar lees ik vaak zeer oprechte en vleiende woorden. Dat ik daar niet altijd op reageer is zeker geen onwil, maar eerder verlegenheid. Ik weet voor zulke bijzondere en persoonlijke reacties haast geen woorden te vinden maar wees er van overtuigd dat het me diep raakt!
Ik wens iedereen een waanidee-vrij, gelukkig, muzikaal en vooral gezond 2013!!!
Graag zie ik jullie in het nieuwe jaar bij een van de optredens!
Harry Sacksioni