Angelo Damen
Een hit (de paddentrek), een Edison (Pulling the strings). Veel te weinig voor iemand met de status van gitarist Harry Sacksioni. Maar ja Harry is dan ook instrumentalist. En die worden niet gedraaid op de Nederlandse radio. Een unieke eigen stijl en een unieke eigen lesmethode. Dat is wat geen enkele gitarist hem kan na vertellen.
Angelo over Harry Sacksioni
Augustus 2006. Ik ben voor een eerste kennismaking bij gitaarvirtuoos Harry Sacksioni. Op een gegeven moment vraag Harry. “Ken jij Victor Jara niet?” Razendsnel put ik in mijn uitgebreide arsenaal nutteloze kennis en feitjes. Maar Victor Jara zegt me helemaal niets. De verbazing is groot bij Harry Sacksioni. Want hij heeft het over DE Victor Jara, Chileens volkszanger en activist die in 1973 werd vermoord door de militairen tijdens de staatsgreep in Chili. Harry weet er alles van. Hij begint gepassioneerd te vertellen over deze geliefde zanger van wie na zijn arrestatie de handen zouden zijn afgehakt. Alleen dat al moet voor Harry, wiens handen zijn handelswaar zijn, de ergst mogelijke marteling zijn. Voor zover daar gradaties in zijn aan te brengen natuurlijk. Eenmaal thuis Google ik Victor Jara en laat Harry via de mail weten dat ik me heb ‘verdiept’ in de Chileen, weer wat geleerd. En over Jara heb ik dan gelezen dat zijn handen niet zijn afgehakt, maar wel gebroken. In de opwinding had Harry dat misschien verkeerd weergegeven.
Een fantast is hij zeker niet. Wel iemand die druk gesticulerend met zijn handen, vertelt over van alles waar hij zich druk over maakt. En dat is nogal wat. Misschien komt het wel omdat hij als instrumentalist geen woorden tot zijn beschikking heeft om zijn muziek luister bij te zetten. Maar misschien komt het nog meer omdat Harry Sacksioni een bevlogen mens is met een groot rechtvaardigheidsgevoel en een passie voor het leven.
Ons eerste gesprek verloopt al zo amicaal dat ik mezelf de volgende opmerking permiteer. “Harry, het was 1975, mijn zus luisterde naar jouw eerste elpee en ik vond het een waardeloze plaat.” Harry kijkt verbaasd op. Ik draaide toen liever de Sex Pistols”, ga ik verder. Ik zie zijn (dodelijke?) blik en vervolg snel. “Maar later ben ik jouw muziek wel mooi gaan vinden.” Daar is niets aan gelogen, maar ik weet niet of dat laatste nog indruk maakt op Harry. Zou ik het verprutst hebben, zou hij nog wel zin hebben om met mij een documentaire te maken? Gelukkig wel, maar volgens mij is mijn opmerking nog wel een tijdje blijven hangen.
Waar Harry Sacksioni niet zingt omdat hij dat naar eigen zeggen “helemaal niet kan”, is hij eenmaal op de praatstoel niet te stoppen. Knippen in de interviews was bij hem dikwijls een kwestie van ‘kill your darlings’. Van wat er is overgebleven maakt duidelijk dat we hier te maken hebben met een rasverteller, innemend mens en natuurlijk een uitmuntend gitarist die zijn eigen stijl ontwikkelde: de Sacksioni-methode. Ooit geweigerd op het conservatorium omdat hij bij het gitaar spelen zijn handen ‘verkeerd’ neerzette, werd die handstand later bepalend voor het karakter van zijn spel waarin hij tegelijkertijd de melodie-, ritme- en baslijn laat doorlopen.
Dit najaar wordt de Sacksioni-methode uitgebracht. Hoe blij hij daar ook mee zal zijn, ik denk niet dat het hem zal verleiden tot achterover leunen als zijn ‘levenswerk’ ook voor iedere gitarist in spé beschikbaar is. Nee, Harry is volgens mij dan al weer lang bezig met nieuwe nummers, over nieuwe zaken die hem inspireren. Onvermoeibaar als altijd.
TV Gelderland 01 september 2007