Het jaar 2006 is net begonnen en dat betekent dat de twee soorten tournees die ik doe nu ook echt van start gaan: CITY! En het vervolg van DE SOLIST. (Nog drie dagen als ik dit schrijf). CITY! Is het optreden waarvoor ik gitarist/bassist Digmon Roovers en percussionist/slagwerker Sebastiaan Kaptein heb uitgenodigd. Het andere programma, De Solist, spreekt voor zichzelf: daar zit ik helemaal alleen op het podium, met een stuk of 5 gitaren. Vaak wordt me gevraagd wat ik nou het ‘leukste’ vind: mét of zonder muzikanten spelen. Mijn antwoord is dan altijd even voorspelbaar als de vraag zelf. Natúúrlijk vind ik beide manieren heerlijk om te doen, anders zou ik er niet voor kiezen!
Bij een solo optreden ontstaat een energiebaan die over en weer van mij naar het publiek en weer terug schiet. Met muzikanten ontstaat er een energiebaan van links naar rechts, dan de zaal in, zo het podium weer op! Bij de solo-optredens moeten de gitaar en ik het samen doen waardoor er een extra dimensie onstaat die te maken heeft met het feit dat het, zo hoor ik mensen vaak na afloop tegen me zeggen, soms ‘onmogelijk lijkt om dat in je eentje uit de gitaar te krijgen’. Dat element ‘verminderd’ ogenschijnlijk een beetje als ik met andere instrumentalisten het podium deel maar dan komen de elementen samenspelen/ uitdagen en onderlinge interactie juist weer om de hoek kijken. Het gaat mij in ieder geval om die energiebanen. Het leuke namelijk van dit ‘beroep’ is, dat hoe meer energie je geeft des te meer krijg je van het publiek terug. Die wisselwerking kan er voor zorgen dat je tijdens het spelen boven jezelf uitstijgt…
Het is nu drie dagen verder en heb gisteravond mijn soloprogramma gespeeld in Roosendaal. En dat was er weer zo één! De energiebanen waar ik hierboven over spreek waren zeer aanwezig tijdens dit optreden en daardoor ontstonden er momenten waarop ik soms nauwelijks wist dat ik een gitaar in mijn handen had…!
Je bent dan zo één met het instrument, dat het bijna niet uitmaakt welke noten je speelt. Daardoor was met name was de uitvoering van Brel’s La Chanson des vieux Amants een zeer bijzondere. Heerlijke momenten!
Dan toch nog even iets over de Sacksioni methode en de DVD Heart Labour die allebei nog steeds niet uitgebracht zijn. Bij de methode is het zo dat de DVD opnamen die bij het boek horen – vanwege de hoeveelheid oefeningen – veel meer tijd in beslag nemen dan ik in de verste verten maar kon vermoeden. En bij de Heart Labour DVD zijn we gestuit op één technisch mankement – waar we vermoedelijk wel uitkomen – en één stuk beeldmateriaal uit de jaren zeventig, waar we de eigenaar niet van kunnen traceren. Je begrijpt, het uitbrengen zonder toestemming van een eigenaar zou niet verstandig zijn.
We doen echt ons uiterste best om al deze zaken op te lossen! Reken maar dat we het ‘groot’ op de site zetten als het zover is!!!
Ik wens iedereen een prachtig en initiatiefrijk 2006 toe!
Harry Sacksioni