Voor Harry Sacksioni is wandelen een logisch onderdeel van zijn leven. foto Raphaël Drent
Presentatrice en zangeres Marlies Claasen wandelt graag. Net als weerman Reinier van den Berg. En ook gitarist/componist Harry Sacksioni trekt er graag op uit. Drie bekende wandelaars die het lopen op hun eigen manier beleven.
Presentatrice en zangeres Marlies Claasen wandelt graag. Vroeger met de hond langs de IJssel, NS-dagtochten, een wandelvakantie in Engeland. Maar het allermooiste vindt ze de omgeving van Lochem en Vorden. Het Grote Veld bijvoorbeeld of de Ockhorstroute, in de omgeving van Wichmond. “Dat is schitterend. Je loopt door een typisch Achterhoeks coulisselandschap, heel authentiek. Je gaat door bos, langs maïsvelden en beekjes. En dan ineens zie je daar bij een hooiberg een koffiezetapparaat. Dat doen ze speciaal voor passanten. Die gastvrijheid. Ik vind het tóp dat mensen zoiets doen.”
Als ze enigszins tijd vrij kan maken, wandelt ze. Nu de hond er niet meer is en twee kleine kinderen haar opeisen, lukt dat niet altijd. Ze is druk en moet de agenda trekken om er samen met haar echtgenoot op uit te gaan. “Ik maak er graag tijd voor. Met de wind in mijn haar tot rust komen in die cadans. Dat helpt me ook om lange teksten uit het hoofd te leren, of de inhoud van een presentatie een plek te geven.”
Wandelen als middel om bij te tanken, inspiratie op te doen. Ook Harry Sacksioni had onlangs zo’n ervaring. Op vakantie in Toscane werd hij tijdens wandelingen geïnspireerd door de omgeving en schreef de compositie Borgo Migliorini. “Dat is een dorpje in de bergen. Het ligt er zo mooi dat ik er drie dagen achtereen heb gelopen. Het is een heel mooi stuk geworden. Ik krijg er veel reacties op en het spreekt blijkbaar zo tot de verbeelding. Voor ik tijdens optredens iets speel, vertel ik altijd over de achtergrond van de muziek. Als ik dit ga spelen, zeg ik er altijd bij: ‘Ik hoop dat ik het zo slecht speel dat ik u er volgend jaar niet tegenkom’.”
Wandelen doet hij graag, maar het is geen techniek om het creatieve proces op gang te brengen. “Ik ben ook niet van plan met erin te verdiepen hoe dat proces wel gaat. Daarvoor heb te vaak gelezen over mensen met een writer’s block.”
De sportman Harry Sacksioni – op zijn zestiende stond hij voor dekeus doorgaan bij Ajax of beroepsmuzikant – is wandelen een logisch onderdeel van zijn leven. Vanuit zijn woning ziet hij in de verte de Utrechtse Heuvelrug, met zijn favoriete wandelstek in de bossen van Amerongen en Leersum. Achter Nijmegen, bij Groesbeek, ligt nog zo’n plek.
“Zo’n mooi bos met al die verschillende vergezichten. Je kijkt uit over gebieden die er al eeuwen zo liggen. Soms heb ik het gevoel dat de middeleeuwen aan me voorbijtrekken.”
Weerman Reinier van den Berg wandelt bij voorkeur niet over gebaande paden. Hij woont aan de bosrand en maakt wel eens een ommetje. Liefst als er buiten ook wat te beleven is: een naderende onweersbui, of sneeuw.
Maar zijn hart gaat echt open op vakantie, bij dagmarsen van zo’n zeven uur door de Alpen. “Die vergezichten, de rust. Het is een doorlopende diavoorstelling van de schoonheid van de schepping.”
Met zijn zoon beklom hij ooit de Etna. Eerst met de kabelbaan naar 2500 meter. Daarna lopend, klauterend over lavabrokken naar 3300 meter. “Dan sta je op het dak van Sicilië. Je kijkt er zo de wereld uit.”
Binnenkort hoopt hij zijn fotoalbum en zijn herinneringen aan te vullen met een trektocht over de ijskap bij Groenland. Met een gids en een tentje, vijf dagen lopen en kamperen.
Die trektocht is niet alleen maar verlangen naar een nieuwe uitdaging, of naar de schoonheid van de wildernis, zegt hij. “Ik geef lezingen over de effecten van de opwarming van de aarde. Dan moet je die effecten zelf ook een keer gezien hebben.”
© Gelderlander 2011, op dit artikel rust copyright.